ဤကမၻာ၏ အေရွ႕ပိုင္းေလာက္ ေစတိယတုိင္းျပည္၀ယ္ “ဥပ၀ရ” ေခၚ ေစတိယမင္း စုိးစံေတာ္မူပါသတဲ့။ ထုိမင္းသည္ သာမန္ မင္းမ်ဳိး မဟုတ္၊ ေကာင္းကင္၌ ပ်ံနုိင္ျခင္း၊ နတ္သားေလးေယာက္ သက္ေတာ္ေစာင့္ရျခင္း၊ ကိုယ္မွ စႏၵာကူးနံ႔ေမႊးျခင္း၊ ခံတြင္းမွလည္း ၾကာၫဳိရနံ႕ သင္းျခင္း၊ ဟူေသာ တန္ခုိး ေလးမ်ဳိးႏွင့္ ျပည့္စုံသူတည္း။ တကၠသီလာ( တကၠသုိလ္)၌ ပညာသင္တုန္းက ပုေရာဟိတ္ၾကီး၏ ညီျဖစ္ေသာ ေကာရကသမၺသည္ အကၽြမ္းတ၀င္ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးသူျဖစ္၏။ မိမိဘုရင္ ျဖစ္လွ်င္ ေကာရကလမၺကိုပင္ ပုေရာဟိတ္ရာထူး တင္မည္ဟု ၀န္ခံခဲ့၏။
သုိ႔ေသာ္ ပုေရာဟိတ္ေဟာင္းကုိ ရာထူးမွ မခ်နုိင္၊ ပုေရာဟိတ္ေဟာင္းကမူ သူ၏ ရာထူးကို သားအား လႊဲအပ္၍ ရေသ႔ရဟန္း ျပဳသြားေလသည္။ ေကာရကသမၺသည္ ရာထူးမရေသာေၾကာင့္ သူ၏ ေနာင္ေတာ္ အေပၚ ရန္ျငိဳးဖြဲ႕၏ ။ ထုံးစံအားျဖင့္လည္း ပုေရာဟိတ္ ရာထူးမွာ ေနာင္ေတာ္သာ လက္ကိုင္ျဖစ္၏ ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာင္ေတာ္ သာ လက္ကိုင္ျဖစ္၏ ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာင္ေတာ္က အခြင့္မျပဳသျဖင့္ ထုိရာထူးကို အတင္းမေျပာင္းလႊဲနုိင္ေခ်။ သုိ႔ျဖစ္၍ ထုိရာထူးအတြက္ ဘုရင္ႏွင့္ ေကာရကသမၺ (သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္) တုိ႔မွာ အခက္ၾကဳံရေတာ့၏ ။
သုိ႔ေသာ္ ပုေရာဟိတ္ေဟာင္းကုိ ရာထူးမွ မခ်နုိင္၊ ပုေရာဟိတ္ေဟာင္းကမူ သူ၏ ရာထူးကို သားအား လႊဲအပ္၍ ရေသ႔ရဟန္း ျပဳသြားေလသည္။ ေကာရကသမၺသည္ ရာထူးမရေသာေၾကာင့္ သူ၏ ေနာင္ေတာ္ အေပၚ ရန္ျငိဳးဖြဲ႕၏ ။ ထုံးစံအားျဖင့္လည္း ပုေရာဟိတ္ ရာထူးမွာ ေနာင္ေတာ္သာ လက္ကိုင္ျဖစ္၏ ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာင္ေတာ္ သာ လက္ကိုင္ျဖစ္၏ ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ေနာင္ေတာ္က အခြင့္မျပဳသျဖင့္ ထုိရာထူးကို အတင္းမေျပာင္းလႊဲနုိင္ေခ်။ သုိ႔ျဖစ္၍ ထုိရာထူးအတြက္ ဘုရင္ႏွင့္ ေကာရကသမၺ (သူငယ္ခ်င္း ၂ေယာက္) တုိ႔မွာ အခက္ၾကဳံရေတာ့၏ ။
ထုိရာထူးအတြက္ ဘုရင္က သူ၏ သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာသည္ ငါကိုယ္တုိင္ သင့္ကို အစ္ကုိၾကီး၊ သင္၏ ေနာင္ေတာ္ကို အငယ္ လို႔ ပရိတ္သတ္အလယ္မွာ မုသားေျပာမည္။ သည္ဆုိလ်င္ သင္က အၾကီးျဖစ္၍ ရာထူးကို ရခြင့္ရွိသည္။ ဒီအခါ ေကာရကသမၺက “ မင္းျမတ္ သင္အၾကံဟာ ေကာင္းပါ၏ ။ သုိ႔ေသာ္ ေနာင္ေတာ္က တန္ခုိးၾကီးသူျဖစ္တယ္။ ယခုလို မုသားေျပာလွ်င္ ေနာင္ေတာ္က အရွင္မင္းျမတ္၏ တန္ခုိးေတြကို (တကယ္မကြယ္ပဲ) ကြယ္ေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ပါလိမ့္မယ္။ ေျမၾကီးထဲကို တကယ္မ၀င္ပဲ ၀င္သလို ထင္ေအာင္ လုပ္လိမ့္မယ္။ ထုိအခါ၌ အရွင္မင္းျမတ္က မုသားစကားကို မတည္ဘဲ စကားေျပာင္းလႊဲသြားလွ်င္ အက်ဳိးမရွိနုိင္ ” (ဤကား ေနာင္ထုိအတုိင္းျဖစ္လာလွ်င္ ဘုရင္စိတ္မပ်က္ရေအာင္ ၾကိဳတင္၍ တုပ္ေႏွာင္ေသာ စကားမ်ားတည္း) ။
၎တုိ႔ ႏွစ္ဦး ေဆြးေႏြးခ်က္က တစ္ျမိဳ႕လုံး ပ်ံ႕ႏွံ႕သြား၍ တစ္ျမိဳ႕လုံးက မုသားဆုိတာမၾကားဖူးၾက ၊ အထူး သစၥာတည္ေသာ ကာလျဖစ္၍ ဘုရင္ေျပာမည့္ မုသားဆုိတာ ဘယ္လိုဟာပါလိမ့္၊ “ ၫဳိၫဳိလား- ေရႊေရႊလား” ဟု မုသား၏ အဆင္းအေရာင္ အေကာင္အထည္ကို စဥ္းစားၾကေလ၏။ ထုိမွ်ေလာက္ သတင္းၾကီးေသာ မုသားကို ၾကည့္ရႈ ၾကားသိလိုၾကေသာ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားတုိ႔ဟာ ဘုရင္ မုသားေျပာမည့္ဌာနကို ခုတင္ၾကီးငယ္ အသြယ္သြယ္ ခင္းလ်က္ အလုပ္အယက္ ေနရာယူကာ (၇) ရက္ေျမာက္ေန႔ မတုိင္ခင္ ပရိတ္သတ္မ်ား ျပည့္က်ပ္ က်ိတ္ခဲေနေလသည္။ ပုေရာဟိတ္ေဟာင္း ရေသ႔လည္း စ်ာန္အဘိညာဥ္ျဖင့္ ေကာင္းကင္မွ ဆုိက္ေရာက္လာ၏။
ထုိအခါ......
ရေသ႔။ ။ မင္းျမတ္၊ အငယ္ကို အၾကီး၊ အၾကီးကို အငယ္ဟု မုသားေျပာမည္ဆုိတာ မွန္ပါသလား။
မင္းျမတ္၊ မုသာ၀ါဒ ဆုိတာ လြန္စြာ အျပစ္ၾကီးပါတယ္။ ရွိသမွ် ဂုဏ္ကို ဖ်က္ဆီးပစ္ရုံမက အပါယ္သုိ႔ပင္ ခ်တတ္ပါတယ္။ မုသာ၀ါဒ ေျပာဆုိသူမွန္လွ်င္ မိမိ ကိုယ္က်င့္တရားကို သတ္ပစ္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ္က်င့္ တရားေတြ သတ္ပစ္တဲ့သူဟာ မိမိကိုယ္လည္း မိမိ သတ္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ မုသားေျပာသူကို ကိုယ္ေစာင့္ နတ္မ်ားလည္း မေစာင့္လုိၾကပါ။ ခံတြင္းက အပုပ္နံ႔ ထြက္ တတ္ပါတယ္။ ရာထူးလည္း ေလွ်ာတတ္ပါတယ္။ (ထုိစကားၾကားလွ်င္ ဘုရင္သည္ ေၾကာက္ရြ႕ံလာ၏။ ေကာရကသမၺကို ဘယ္ႏွယ္လဲ ဟု ေမးေသာသေဘာျဖင့္ ၾကည့္ရွာသည္)။
ေကာရ။ ။ မင္းျမတ္၊ အစတုန္းကပင္ သည္လိုေျပာပါလိမ့္မယ္ဟု တင္ၾကိဳ သံေတာ္ဦးတင္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
ဘုရင္။ ။ (အနည္းအငယ္ရဲလာ၍ ပုေရာဟိတ္ရေသ႔ကို ေျပာသည္မွာ) အရွင္ရေသ႔၊ အရွင္က အငယ္၊ ေကာရကသမၺ က ၾကီးျဖစ္တယ္။
ဤ မုသားသည္ ယခုကမၻာတြင္ ပထမဆုံး မုသားတည္း။ ထုိမုသား စကားေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ဘုရင္ကို ေစာင့္ေနက် ျဖစ္ေသာ နတ္သားေလးပါး သန္လ်က္ကို ပစ္ခ်၍ ကြယ္ေပ်ာက္ၾကေတာ့၏ ။ ဘုရင္၏ ခံတြင္းမွ ၾကာၫဳိနံ႔ေပ်ာက္ျပီး ၾကက္ဥပုပ္နံ႔ ထြက္လာ၏ ။ တစ္ကိုယ္လုံးလဲ စႏၵကူးနံ႔ ကြယ္ေပ်ာက္၍ အိမ္သာနံ႔ၾကီး ေပၚေပါက္လာသည္။ ေကာင္းကင္မွာလည္း မသြားနုိင္ေတာ့ဘဲ ေျမေပၚသုိ႔ က်ေရာက္ရွာေလသည္။ ရေသ့က မေျပာရန္ တားေပမယ့္ ဒုတိယမုသားမွာ ေျခမ်က္စိထိေအာင္ ေျခ ၂ေခ်ာင္း ေျမသုိ႔ ၀င္သြားေလသည္။ (ေျမမ်ဳိစျပဳေလျပီး)၊ ရေသ့က ထပ္တားျပန္သည္ ။ တတိယမုသားမွာ ဒူးဆစ္ထိေအာင္ ေျမသုိ႔ ၀င္သြားေလသည္။ ရေသ့က ျပန္၍ အမွန္တုိင္းေျပာလွ်င္ အရင္တုိင္း ျပန္ျဖစ္လာနုိင္ပါေသးတယ္ ေျပာေသာ္လည္း ဘုရင္က “ သင္ကအငယ္၊ ေကာရကသမၺ က အၾကီး” စတုတၳမုသားမွာ ခါးထိေအာင္ ေျမသုိ႔ ၀င္ေလသည္။ ပဥၥမေျမာက္ မုသားအေျပာတြင္ ခ်က္ထိေအာင္ ျမဳပ္သြားေလသည္။ ဆ႒မေျမာက္ မုသားတြင္ သားျမတ္ထိေအာင္ ျမဳပ္သြားေလသည္။ သတၱမေျမာက္မုသားတြင္ အ၀ီစိမွ မီးေတာက္ မီးလွ်ံတုိ႔က အ၀ီစိတုိင္ေအာင္ ယူေဆာင္သြားေလသည္။ (အ႒ကနိပါတ္, ေစတိယဇတ္။)
ဤ၀တၳဳ၌ မုသာ၀ါဒ၏ အျပစ္ကား လြန္လြန္းသည္ဟု မွတ္ထင္ၾကေပလိမ့္မည္။ ေစတိယမင္း၏ မုသားေျပာေသာ အခ်ိန္ကား တစ္စုံတစ္ေယာက္မွ မုသားေျပာသူမရွိေသး။ အားလုံး သစၥာတည္ေသာ အခါ ျဖစ္သည္။ ညစ္စုတ္ေပေတေနေသာ လက္ႏွီး၌ အုိးမဲထိေသာ္လည္း မထူး၊ ျဖဴစင္ေသာ ပ၀ါ၌ကား ျမဴမႈန္႕ေလာက္ အကြက္ကေလးပင္ ထင္ရွားသကဲ့သုိ႔ အလြန္ထင္ရွား၍ အျပစ္လည္း ၾကီးမာေလသည္။ ယခုေခတ္ကား အခ်ဳိ႕လူၾကီးလူေကာင္း ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတြပင္ “ မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာ” ဟူေသာ စကားကို လက္ကိုင္ျပဳလ်က္ မုသားကို ေရလဲႏွင့္ သုံးစြဲေနၾကေသာ ေခတ္ျဖစ္၏။ ေခတ္အေလ်ာက္ မုသား အျပစ္က မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ အက်ဳိးမထင္ရွားေစကာမႈ သံသရာ၌ ၀ဋ္လိုက္ေသာ အျပစ္မွာ ေစတိယမင္း၏ အျဖစ္မ်ဳိးထက္ သက္သာလွမည္ မဟုတ္သည့္ အျပင္ တကယ့္သူေတာ္စင္ ပါရမီရွင္မွန္လွ်င္ သစၥာပါရမီကို လိုလိုခ်င္ခ်င္ ျဖည့္ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မုသား မွန္သမွ်ကို အေသးအဖြဲကစ၍ ေရွာင္ၾကဥ္ကာ သစၥာပါရမီကိုသာ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ျဖည့္က်င့္ၾကပါလွ်င္ မိမိ၌တည္ေသာ သစၥာေၾကာင့္ အလိုလို အရွိန္အ၀ါတတ္လာပါလိမ့္မည္။
ကဲ့... မုသား စကားေျပာၾကအုံးမည္လား?
“တစ္ေယာက္စကား တစ္ေယာက္နားမွာ
မခါးရေအာင္ ေမာင္တုိ႔ဆုိေလ
ပ်ားသကာသုိ႔ ခ်ဳိလွေစ”
ဒါက သူတစ္ပါးကို နားေထာင္ေကာင္းေအာင္ မိမိရဲ႕ ႏႈတ္ထြက္စကား မၾကမ္းတမ္းရေအာင္ ဆုံးမသည့္ ဆုံးမစာျဖစ္ပါသည္။ ပ်ားသကာ လိုခ်ဳိရေအာင္ဆုိျပီး မဟုတ္တာေတြ လွိမ့္ေျပာျပီး တစ္ဖတ္သူ၏ နား၀င္ခ်ဳိေအာင္ ေျပာဖုိ႔ မရည္ရြယ္ထားပါ။ chatting ထုိင္ၾကေသာ ကိုကိုမမတုိ႔ကေျပာအုံးမယ္ ဒုိ႔က ပါးစပ္နဲ႕မေျပာဘူး လက္နဲ႕ typing တာဆုိျပီး လက္တစ္လုံးျခားလို႔ မရပါ။ မုသားဟာ မုသားပါပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားက သားေတာ္ ရာဟုလာကို ဆုံးမသည့္ ဆုံးမစကားေလး တစ္ခြန္းရွိပါသည္။ “မုသားဆုိ ရီစရာအျဖစ္နဲ႕ေတာင္ မေျပာေလႏွင့္” ။ လက္ရွိလူငယ္ေတြမွာ အေပါင္းအသင္းေတြၾကား စစေနာက္ေနာက္နဲ႕ စေနာက္ၾကျပီး မုသားကို သတိမမူမိပဲ က်ဴးလြန္ေနၾကပါသည္။ မိမိ၏ မုသား ဤမွ်ေလာက္ အက်ဳိးေပးၾကီးမွန္း မသိၾကေသးသူမ်ားျဖစ္ျပီး, သိၾကေသာ္လည္း လက္ေတြ႔မၾကဳံဖူးၾက၍ ယုံၾကည္မႈနည္းပါးေသာေၾကာင့္ ေရွာင္ၾကဥ္ဖုိ႔ ၀န္ေလးေနၾကပါသည္။ ေစတိယမင္း၏ မုသားအျပစ္သည္ ၾကီးက်ယ္လြန္းသည္ဟု ထင္ၾကမည္သာ, အေမရိကန္မွာ လိင္တူျခင္း လက္ဆက္ခြင့္ေတာင္းစဥ္က ၀ုိင္း၀န္းကန္႔ကြက္ၾကေပမယ့္ အခုေတာ့လဲ သူလိုကိုယ္လိုျဖစ္သြားသလိုေပါ့။ ကမၻာသူ ကမၻာသားေတြရဲ႕ က်ဴလြန္းျခင္း အျပစ္မ်ားက ကမၻာၾကီး ပ်က္စီးဖုိ႔ အေၾကာင္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ကမၻာၾကီး တုိးတတ္လာေပမယ့္ ဆုတ္ယုတ္ေနမူကို လိုက္မမီွျဖစ္ေနရသည္ကိုသာ သတိမႈၾကည့္ပါေတာ့။ လူသားေတြ ဘယ္ေလာက္ အျပစ္ေတြက်ဴးလြန္မိၾကသည္ကို ထင္သာျမင္သာမိၾကမွာပါ။
မုသားစကား၊ ေျပာဆုိျငားမႈ၊ စကားမပီ၊ သြားမညီတည္း,
ပုပ္ၫွီပါးစပ္, ေျခာက္ကပ္ ကိုယ္ေရ,
ဣေျႏၵေနာက္, ပုံယြင္း ေဖါက္၏ ။ မေရာက္ ဩဇာ,
ႏႈတ္လွ်ာ ၾကမ္းေထာ္, လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီ, စိတ္မတည္သည္....
ေရွာင္ၾကဥ္ အျပန္အက်ဳိးတည္း။
(အဲဒါေၾကာင့္ ထင္ပါ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းရုပ္ဆုိးျပီး စကားေျပာ ႏႈတ္ၾကမ္းလွ်ာၾကမ္း ျဖစ္ေနတာ။ လွ်ပ္ေပၚေတာ့ မေလာ္လီမိပါဘူး၊ ေယာက္်ားေလးမုိ႔ ေတာ္ေသး၏, ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။ မုသားကို ေရွာင္ၾကဥ္နုိင္ၾကေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကေစရန္ ရည္ေမွ်ာ္၍ ကၽြန္ေတာ္၏ ကိုကိုမမမ်ားအားလုံးကို မွ်ေ၀လိုက္ရပါေတာ့သည္။)
မွတ္ခ်က္။ ။ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ေရးသားျပဳစုေသာ “ရတနာ့ဂုဏ္ရည္” စာအုပ္, စာမ်က္ႏွာ ၂၁၅မွ ကူးယူပါသည္။
၎တုိ႔ ႏွစ္ဦး ေဆြးေႏြးခ်က္က တစ္ျမိဳ႕လုံး ပ်ံ႕ႏွံ႕သြား၍ တစ္ျမိဳ႕လုံးက မုသားဆုိတာမၾကားဖူးၾက ၊ အထူး သစၥာတည္ေသာ ကာလျဖစ္၍ ဘုရင္ေျပာမည့္ မုသားဆုိတာ ဘယ္လိုဟာပါလိမ့္၊ “ ၫဳိၫဳိလား- ေရႊေရႊလား” ဟု မုသား၏ အဆင္းအေရာင္ အေကာင္အထည္ကို စဥ္းစားၾကေလ၏။ ထုိမွ်ေလာက္ သတင္းၾကီးေသာ မုသားကို ၾကည့္ရႈ ၾကားသိလိုၾကေသာ ျမိဳ႕သူျမိဳ႕သားတုိ႔ဟာ ဘုရင္ မုသားေျပာမည့္ဌာနကို ခုတင္ၾကီးငယ္ အသြယ္သြယ္ ခင္းလ်က္ အလုပ္အယက္ ေနရာယူကာ (၇) ရက္ေျမာက္ေန႔ မတုိင္ခင္ ပရိတ္သတ္မ်ား ျပည့္က်ပ္ က်ိတ္ခဲေနေလသည္။ ပုေရာဟိတ္ေဟာင္း ရေသ႔လည္း စ်ာန္အဘိညာဥ္ျဖင့္ ေကာင္းကင္မွ ဆုိက္ေရာက္လာ၏။
ထုိအခါ......
ရေသ႔။ ။ မင္းျမတ္၊ အငယ္ကို အၾကီး၊ အၾကီးကို အငယ္ဟု မုသားေျပာမည္ဆုိတာ မွန္ပါသလား။
မင္းျမတ္၊ မုသာ၀ါဒ ဆုိတာ လြန္စြာ အျပစ္ၾကီးပါတယ္။ ရွိသမွ် ဂုဏ္ကို ဖ်က္ဆီးပစ္ရုံမက အပါယ္သုိ႔ပင္ ခ်တတ္ပါတယ္။ မုသာ၀ါဒ ေျပာဆုိသူမွန္လွ်င္ မိမိ ကိုယ္က်င့္တရားကို သတ္ပစ္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ ကိုယ္က်င့္ တရားေတြ သတ္ပစ္တဲ့သူဟာ မိမိကိုယ္လည္း မိမိ သတ္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ မုသားေျပာသူကို ကိုယ္ေစာင့္ နတ္မ်ားလည္း မေစာင့္လုိၾကပါ။ ခံတြင္းက အပုပ္နံ႔ ထြက္ တတ္ပါတယ္။ ရာထူးလည္း ေလွ်ာတတ္ပါတယ္။ (ထုိစကားၾကားလွ်င္ ဘုရင္သည္ ေၾကာက္ရြ႕ံလာ၏။ ေကာရကသမၺကို ဘယ္ႏွယ္လဲ ဟု ေမးေသာသေဘာျဖင့္ ၾကည့္ရွာသည္)။
ေကာရ။ ။ မင္းျမတ္၊ အစတုန္းကပင္ သည္လိုေျပာပါလိမ့္မယ္ဟု တင္ၾကိဳ သံေတာ္ဦးတင္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
ဘုရင္။ ။ (အနည္းအငယ္ရဲလာ၍ ပုေရာဟိတ္ရေသ႔ကို ေျပာသည္မွာ) အရွင္ရေသ႔၊ အရွင္က အငယ္၊ ေကာရကသမၺ က ၾကီးျဖစ္တယ္။
ဤ မုသားသည္ ယခုကမၻာတြင္ ပထမဆုံး မုသားတည္း။ ထုိမုသား စကားေျပာလိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ျပိဳင္နက္ ဘုရင္ကို ေစာင့္ေနက် ျဖစ္ေသာ နတ္သားေလးပါး သန္လ်က္ကို ပစ္ခ်၍ ကြယ္ေပ်ာက္ၾကေတာ့၏ ။ ဘုရင္၏ ခံတြင္းမွ ၾကာၫဳိနံ႔ေပ်ာက္ျပီး ၾကက္ဥပုပ္နံ႔ ထြက္လာ၏ ။ တစ္ကိုယ္လုံးလဲ စႏၵကူးနံ႔ ကြယ္ေပ်ာက္၍ အိမ္သာနံ႔ၾကီး ေပၚေပါက္လာသည္။ ေကာင္းကင္မွာလည္း မသြားနုိင္ေတာ့ဘဲ ေျမေပၚသုိ႔ က်ေရာက္ရွာေလသည္။ ရေသ့က မေျပာရန္ တားေပမယ့္ ဒုတိယမုသားမွာ ေျခမ်က္စိထိေအာင္ ေျခ ၂ေခ်ာင္း ေျမသုိ႔ ၀င္သြားေလသည္။ (ေျမမ်ဳိစျပဳေလျပီး)၊ ရေသ့က ထပ္တားျပန္သည္ ။ တတိယမုသားမွာ ဒူးဆစ္ထိေအာင္ ေျမသုိ႔ ၀င္သြားေလသည္။ ရေသ့က ျပန္၍ အမွန္တုိင္းေျပာလွ်င္ အရင္တုိင္း ျပန္ျဖစ္လာနုိင္ပါေသးတယ္ ေျပာေသာ္လည္း ဘုရင္က “ သင္ကအငယ္၊ ေကာရကသမၺ က အၾကီး” စတုတၳမုသားမွာ ခါးထိေအာင္ ေျမသုိ႔ ၀င္ေလသည္။ ပဥၥမေျမာက္ မုသားအေျပာတြင္ ခ်က္ထိေအာင္ ျမဳပ္သြားေလသည္။ ဆ႒မေျမာက္ မုသားတြင္ သားျမတ္ထိေအာင္ ျမဳပ္သြားေလသည္။ သတၱမေျမာက္မုသားတြင္ အ၀ီစိမွ မီးေတာက္ မီးလွ်ံတုိ႔က အ၀ီစိတုိင္ေအာင္ ယူေဆာင္သြားေလသည္။ (အ႒ကနိပါတ္, ေစတိယဇတ္။)
ဤ၀တၳဳ၌ မုသာ၀ါဒ၏ အျပစ္ကား လြန္လြန္းသည္ဟု မွတ္ထင္ၾကေပလိမ့္မည္။ ေစတိယမင္း၏ မုသားေျပာေသာ အခ်ိန္ကား တစ္စုံတစ္ေယာက္မွ မုသားေျပာသူမရွိေသး။ အားလုံး သစၥာတည္ေသာ အခါ ျဖစ္သည္။ ညစ္စုတ္ေပေတေနေသာ လက္ႏွီး၌ အုိးမဲထိေသာ္လည္း မထူး၊ ျဖဴစင္ေသာ ပ၀ါ၌ကား ျမဴမႈန္႕ေလာက္ အကြက္ကေလးပင္ ထင္ရွားသကဲ့သုိ႔ အလြန္ထင္ရွား၍ အျပစ္လည္း ၾကီးမာေလသည္။ ယခုေခတ္ကား အခ်ဳိ႕လူၾကီးလူေကာင္း ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းတြပင္ “ မုသားမပါ လကၤာမေခ်ာ” ဟူေသာ စကားကို လက္ကိုင္ျပဳလ်က္ မုသားကို ေရလဲႏွင့္ သုံးစြဲေနၾကေသာ ေခတ္ျဖစ္၏။ ေခတ္အေလ်ာက္ မုသား အျပစ္က မ်က္ေမွာက္ဘ၀၌ အက်ဳိးမထင္ရွားေစကာမႈ သံသရာ၌ ၀ဋ္လိုက္ေသာ အျပစ္မွာ ေစတိယမင္း၏ အျဖစ္မ်ဳိးထက္ သက္သာလွမည္ မဟုတ္သည့္ အျပင္ တကယ့္သူေတာ္စင္ ပါရမီရွင္မွန္လွ်င္ သစၥာပါရမီကို လိုလိုခ်င္ခ်င္ ျဖည့္ရမည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မုသား မွန္သမွ်ကို အေသးအဖြဲကစ၍ ေရွာင္ၾကဥ္ကာ သစၥာပါရမီကိုသာ ႏွစ္ႏွစ္သက္သက္ ျဖည့္က်င့္ၾကပါလွ်င္ မိမိ၌တည္ေသာ သစၥာေၾကာင့္ အလိုလို အရွိန္အ၀ါတတ္လာပါလိမ့္မည္။
ကဲ့... မုသား စကားေျပာၾကအုံးမည္လား?
“တစ္ေယာက္စကား တစ္ေယာက္နားမွာ
မခါးရေအာင္ ေမာင္တုိ႔ဆုိေလ
ပ်ားသကာသုိ႔ ခ်ဳိလွေစ”
ဒါက သူတစ္ပါးကို နားေထာင္ေကာင္းေအာင္ မိမိရဲ႕ ႏႈတ္ထြက္စကား မၾကမ္းတမ္းရေအာင္ ဆုံးမသည့္ ဆုံးမစာျဖစ္ပါသည္။ ပ်ားသကာ လိုခ်ဳိရေအာင္ဆုိျပီး မဟုတ္တာေတြ လွိမ့္ေျပာျပီး တစ္ဖတ္သူ၏ နား၀င္ခ်ဳိေအာင္ ေျပာဖုိ႔ မရည္ရြယ္ထားပါ။ chatting ထုိင္ၾကေသာ ကိုကိုမမတုိ႔ကေျပာအုံးမယ္ ဒုိ႔က ပါးစပ္နဲ႕မေျပာဘူး လက္နဲ႕ typing တာဆုိျပီး လက္တစ္လုံးျခားလို႔ မရပါ။ မုသားဟာ မုသားပါပဲ။ ျမတ္စြာဘုရားက သားေတာ္ ရာဟုလာကို ဆုံးမသည့္ ဆုံးမစကားေလး တစ္ခြန္းရွိပါသည္။ “မုသားဆုိ ရီစရာအျဖစ္နဲ႕ေတာင္ မေျပာေလႏွင့္” ။ လက္ရွိလူငယ္ေတြမွာ အေပါင္းအသင္းေတြၾကား စစေနာက္ေနာက္နဲ႕ စေနာက္ၾကျပီး မုသားကို သတိမမူမိပဲ က်ဴးလြန္ေနၾကပါသည္။ မိမိ၏ မုသား ဤမွ်ေလာက္ အက်ဳိးေပးၾကီးမွန္း မသိၾကေသးသူမ်ားျဖစ္ျပီး, သိၾကေသာ္လည္း လက္ေတြ႔မၾကဳံဖူးၾက၍ ယုံၾကည္မႈနည္းပါးေသာေၾကာင့္ ေရွာင္ၾကဥ္ဖုိ႔ ၀န္ေလးေနၾကပါသည္။ ေစတိယမင္း၏ မုသားအျပစ္သည္ ၾကီးက်ယ္လြန္းသည္ဟု ထင္ၾကမည္သာ, အေမရိကန္မွာ လိင္တူျခင္း လက္ဆက္ခြင့္ေတာင္းစဥ္က ၀ုိင္း၀န္းကန္႔ကြက္ၾကေပမယ့္ အခုေတာ့လဲ သူလိုကိုယ္လိုျဖစ္သြားသလိုေပါ့။ ကမၻာသူ ကမၻာသားေတြရဲ႕ က်ဴလြန္းျခင္း အျပစ္မ်ားက ကမၻာၾကီး ပ်က္စီးဖုိ႔ အေၾကာင္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ကမၻာၾကီး တုိးတတ္လာေပမယ့္ ဆုတ္ယုတ္ေနမူကို လိုက္မမီွျဖစ္ေနရသည္ကိုသာ သတိမႈၾကည့္ပါေတာ့။ လူသားေတြ ဘယ္ေလာက္ အျပစ္ေတြက်ဴးလြန္မိၾကသည္ကို ထင္သာျမင္သာမိၾကမွာပါ။
မုသားစကား၊ ေျပာဆုိျငားမႈ၊ စကားမပီ၊ သြားမညီတည္း,
ပုပ္ၫွီပါးစပ္, ေျခာက္ကပ္ ကိုယ္ေရ,
ဣေျႏၵေနာက္, ပုံယြင္း ေဖါက္၏ ။ မေရာက္ ဩဇာ,
ႏႈတ္လွ်ာ ၾကမ္းေထာ္, လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီ, စိတ္မတည္သည္....
ေရွာင္ၾကဥ္ အျပန္အက်ဳိးတည္း။
(အဲဒါေၾကာင့္ ထင္ပါ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းရုပ္ဆုိးျပီး စကားေျပာ ႏႈတ္ၾကမ္းလွ်ာၾကမ္း ျဖစ္ေနတာ။ လွ်ပ္ေပၚေတာ့ မေလာ္လီမိပါဘူး၊ ေယာက္်ားေလးမုိ႔ ေတာ္ေသး၏, ေက်းဇူးတင္ရွိပါသည္။ မုသားကို ေရွာင္ၾကဥ္နုိင္ၾကေသာ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား ျဖစ္ၾကေစရန္ ရည္ေမွ်ာ္၍ ကၽြန္ေတာ္၏ ကိုကိုမမမ်ားအားလုံးကို မွ်ေ၀လိုက္ရပါေတာ့သည္။)
မွတ္ခ်က္။ ။ အရွင္ဇနကာဘိ၀ံသ ေရးသားျပဳစုေသာ “ရတနာ့ဂုဏ္ရည္” စာအုပ္, စာမ်က္ႏွာ ၂၁၅မွ ကူးယူပါသည္။
