သူနဲ႕ ေတြ႔ဆုံခဲ့တာက တကယ္ဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွပါ။ အမ်ားလူေတြေျပာၾကေပမယ့္ သူနဲ႕ မဆုံခဲ့ေတာ့ သူကို အထင္မၾကီးခဲ့မိဘူး။ သူကို ပထမဆုံး ဆုံခဲ့ဖူးတာက အမိေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာ။ လက္ေတြ႔ခန္းမွာ သူနဲ႕ ဆုံခဲ့မိဖူးတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာ မထားမိပါဘူး။ သာမန္ အသိေလာက္ပဲ သူကို သိခဲ့မိတာပါ။
အခုေတာ့သူဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဘ၀ကို ပိုင္စုိးနုိင္လုနီးပါးျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အခု သူနဲ႕ အဆက္အသြယ္ပ်က္ခဲ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေနနုိင္မထုိင္နုိင္ေအာင္ပဲ။ ေလာကၾကီးကို အဆက္အသြယ္ဖ်တ္ထားတဲ့လူတစ္ေယာက္အလား။ အသိၪာဏ္ေတြ ကင္းမဲ့သြားသလို ခံစားရတယ္။ သူမရွိေတာ့ အသက္ရႈေနရတာေတာင္ အဓိပၸါယ္မဲ့သြားသလိုပါပဲဗ်ာ။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ အားလုံးကို အျပဳံးေလးနဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ဆီးၾကိဳတတ္သူပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကၽြန္ေတာ္ ဒုတိယအၾကိမ္ ဆုံဖူးၾကတဲ့အခ်ိန္က အစအခုလက္ရွိအခ်ိန္ထိ သူဟာ စုိးမိုးေနခဲ့ပါျပီး။
နာရီနဲ႕ အခ်ိန္နဲ႕မွ် သူအဆက္အသြယ္ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကိဳးစားခဲ့တယ္။ သူမရွိေတာ့ အားလုံးလဲ စိတ္ေသာက ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တင္မကပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အားလုံးကပါ သူ႔အေၾကာင္းအျမဲေျပာေနၾကတယ္။ “သူနဲ႕ အဆက္အသြယ္ရရဲ႕လား” ႏႈတ္ဆိတ္တဲ့ စကားလုံးေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေခါင္းယမ္းျပေနမိခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လိုပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္း၊ သူနဲ႕ ပတ္သက္ေနတဲ့သူေတြ အားလုံးက သူလာမယ့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရတယ္။ “အျမန္ျပန္လည္ ေကာင္းလာပါေတာ့လား” ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ညည္းမိတယ္ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတဲ့ သူဆုိတာ ခင္ဗ်ားတုိ႔လဲ သိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ သူမရွိေတာ့ အားလုံးနဲ႕ အဆက္အသြယ္မလုပ္မိေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အခုတေလာ ဘေလာ့ ေလာကကေန ျငိမ္သက္ေနရတယ္။ အားလုံးရဲ႕ အိမ္ေတြမွာ ပုိ႔စ္အေၾကြးေတြ တင္ေနတာ သူ႔ေၾကာင့္ေပါ့ဗ်ာ။ သူမရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ လာလည္လို႔အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။
အခု ရက္ပိုင္းျဖစ္ျဖစ္၊ လပိုင္းျဖစ္ျဖစ္ အင္တာနက္ ကြန္ယက္ ပ်က္ေနမွာတဲ့ဗ်ာ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ဘေလာ့ကိုကို မမမ်ားဆီသုိ႔ အလည္မေရာက္ေၾကာင္း ဒီပုိ႔စ္ေလးနဲ႕ ေတာင္းပန္အပ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
