ဆူးျဖစ္မယ့္အပင္ ငယ္ငယ္တည္းက ရွင္းထားတာေကာင္းတယ္ဆိုတ့ဲ စကားကို ဓမၼေဘရီဆရာေတာ္ႀကီးေဟာတဲ့ အဇာတသတ္အေၾကာင္းေတြထဲက ၾကားဖူးရာကေနစၿပီး ဆူးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သတိျပဳမိခဲ့တာပါ။ ငယ္စဥ္တည္းက ႏြား ေက်ာင္း၊ ဆိတ္ေက်ာင္းလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဆူးဆိုတာ ကိုယ္န႔ဲတရင္းတႏွီးရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ ထိုဆူးေတြကို ကၽြန္ေတာ္မႏွစ္သက္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း စဥ္းစားမိတယ္….ဒီဆူးေတြကို ဘယ္သူမ်ား လာခၽြန္ေပးသလဲ ေပါ့။
တကယ္ေတာ့ ဆူးဆိုတာ ေမြးတည္းက အခၽြန္ပါၿပီသားပါပဲ။ သူ႔ကိုလာထိတဲ့အရာတိုင္း၊ သူနဲ႔ထိေတြ႔တဲ့အရာတိုင္းကို ေပါက္ေအာင္ သူလုပ္ႏိုင္စြမ္းရွိပါတယ္။ သူေတာ္ပါတယ္။ အားနည္းခ်က္တစ္ခုပဲ ရွိတယ္။ အဲ့ဒါက ေပါက္သြားတဲ့ေနရာကို ျပန္ၿပီး ဖာေထးမေပးတတ္ဘူး။ အဲ့ဒါဆူးပဲ။ ဒါေပမယ့္ အပ္ကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ သူ႔မွာလည္း ခၽြန္တာေလး ပါတာပဲ။ သူ႔ကိုလာထိတဲ့အရာတိုင္း၊ သူနဲ႔ထိေတြ႔တဲ့အရာတိုင္းကို ေပါက္ေအာင္လုပ္ႏိုင္စြမ္းက သူ႔မွာလည္းရွိတယ္။ သို႔ေသာ္ ေပါက္သြားတာကို ျပန္ဖာေပးတတ္သလို ကြဲသြားတာကိုလဲ ျပန္ေစ့ေပးတတ္တာ သူ႔အရည္အခ်င္းပါပဲ။ ဆူးကို လူေတြက ေတြ႔တာနဲ႔ ေကာက္ၿပီး အမိႈက္က်င္းထဲခ်ၾကတယ္။ တံပ်က္လွည္းၿပီး လူသူေ၀းရာမွာ စြန္႔ပစ္ၾကတယ္။ အပ္က်ေတာ့ တယုတယ ဗူးေလးေတြနဲ႔ သိမ္းထားတတ္ၾကတယ္။
ေလာကမွာ လူဆိုၿပီးေမြးလာတည္းက ကိုယ္ပိုင္အရည္အခ်င္းေတြ၊ စြမ္းရည္သတၱိေတြစတဲ့ အခၽြန္ေလးေတြ ပါလာတတ္ၾကတာခ်ည္းပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္ပါတယ္။ ႏို႔ဆာေနတဲ့ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကို ငိုၿပီးႏို႔ေတာင္းတတ္ေအာင္ ဘယ္သူကမ်ား သင္ေပးလိုက္သလဲ။ အစာရေအာင္ရွာတတ္တ့ဲစြမ္းရည္ သူ႔မွာရွိပါတယ္။ လူမွမဟုတ္ပဲ အျခားေသာ တိရိစၦာန္ေတြမွာလည္း သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ စြမ္းရည္ေတြရွိၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူနဲ႔ အျခားသူ မတူတာက အသိဥာဏ္ ပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္ႀကီးေတြ ခြန္အားေတြေကာင္းၾကတယ္။ ဆင္ေလာက္ ဘယ္လူမွ ခြန္အားမေကာင္းႏိုင္ဘူး။ ျမင္းေတြ အေျပးသန္ၾကတယ္။ ျမင္းနဲ႔လူၿပိဳင္ေျပးဖို႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ငါးေတြ ေရကူးေကာင္းၾကတယ္။ ငါးေလာက္ေတာ့ လူေတြ ၾကာရွည္ေရမကူးႏိုင္ဘူး။ လင္းယုန္ငွက္ေတြ မ်က္စိအားေကာင္းၾကတယ္။ အျမင့္ကေနၿပီး ေျမျပင္ကသားေကာင္ကို ရွာေဖြ ႏိုင္ၾကတယ္။ လူေတြသူ႔ေလာက္ အျမင္အားမေကာင္းဘူး။
တိရိစၦာန္ေလာကနဲ႔ယွဥ္ၿပိဳင္ရင္ လူဟာ အရံႈးဘက္ကမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လူမွာ ထူးျခားတဲ့အရာတစ္ခုက ဦးေႏွာက္ တနည္းအားျဖင့္ အသိဥာဏ္ပဲ။ လူကတိရိစၦာန္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သြားတာ ဦးေႏွာက္ပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အသိဉာဏ္ဟာ အေရးႀကီး တယ္။ အင္အားေကာင္းတဲ့ဆင္လည္း ခိုင္းတာပဲ။ အေျပးျမန္တဲ့ ျမင္းကိုလည္း လိုအပ္တ့ဲေနရာေတြမွာ အသံုးခ်တာပဲ။ ငါးကိုလည္း ဖမ္းႏိုင္တာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ခြန္းအားထက္ ဉာဏ္အားဟာ အေရးပါတယ္ဆိုတာ အရွင္းသားေပၚလြင္ လာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့တရားေတာ္ေတြဟာ အေတြးသက္သက္ခ်ည္းမဟုတ္ဘူး။ အေနာက္တိုင္းက ဒႆနိ ကေတြဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ေျပာေျပာ ဘုရားရွင္ေဟာခ့ဲတာကို မမွီႏိုင္ဘူး။ ဘာေၾကာင့္ လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ကေတြး ေတာႀကံဆၿပီးေျပာတာျဖစ္ၿပီး ဘုရားရွင္ေျပာၾကားခဲ့တာေတြက လက္ေတြက်င့္သံုးၿပီးမွ ထြက္ေပၚလာတဲ့ အမွန္တရားေတြ ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပဲ။
ပညာဥာဏ္ထက္ျမက္ဖို႔အတြက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ေျပာခဲ့တာရွိတယ္။ အဲ့ဒါေတြက မွန္မွန္ကန္ကန္ျမင္တတ္ဖို႔နဲ႔ မွန္မွန္ ကန္ကန္ေတြးတတ္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ မွန္မွန္ကန္ကန္နားလည္မႈကို ဘာေတြနဲ႔ဖြံ႔ၿဖိဳး ေအာင္လုပ္ရလဲဆုိေတာ့ သင္ၾကားရတယ္။ နားေထာင္ရတယ္၊ ေလ့လာရတယ္၊ ဖတ္ရႈရတယ္၊ ႏိႈင္းယွဥ္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငယ္ငယ္တည္းက ေက်ာင္းေတြ ေနၾကရတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းသြားၿပီးေတာ့ ပညာသင္ရင္းနဲ႔ ပတ္၀န္းက်င္ကျမင္တာ ၾကားတာေတြကို မွတ္သားလာၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ကိုယ္မွာ အမွန္ေလးေတြျမင္လာတယ္။ ပညာသင္တယ္ဆိုတာ ဘ၀နဲ႔ပတ္ သက္ၿပီး အမွန္ျမင္လာေအာင္သင္တာပါပဲ။ ဒီလိုရဖို႔အတြက္ မွန္းကန္ေသာေတြးေခၚမႈလိုတယ္။ စာက်က္တာေတာင္မွ နည္းစနစ္ေတြကို သူတစ္ပါးစီကေရာ ကိုယ့္ဆီကေရာ ယူရတာပဲ။ အလုပ္တစ္ခုမလုပ္ခင္မွာ စတင္ၿပီးေတြးရတယ္။ ဒါေတြဟာ ကိုယ့္သႏၱာန္မွာ ရွိတာေတြပါပဲ။ အမွန္ျမင္တာနဲ႔ အမွန္ေတြးတာေတြ တိုးတက္လာရင္ တိရိစၦာန္ေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ ႏိုင္တ့ဲ စြမ္းရည္တင္မကပဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပံုစံေဖာ္ႏိုင္တ့ဲ စြမ္းရည္သတိၱပါရလာႏိုင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ ဗိသုကာဟာ ကိုယ္ပဲ ဆိုတ့ဲစကားလည္းရွိတာပဲေလ။ ဘ၀ကို တိုးတက္လာေအာင္၊ ဆုတ္ယုတ္သြားေအာင္ ကိုယ္တိုင္ပဲ ဖန္တီးၾကတာပါ။
ရြဲကုန္သည္ဘ၀က ရွင္ေဒ၀ဒတ္အေလာင္းေတာ္ဟာ သူအစပ်ိဳးခဲ့မိတဲ့ ေဒါသအာဃာတ တရားေတြေၾကာင့္ သူ႔ဘ၀ပံုစံ တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေျပာင္းလဲခဲ့ရတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္နဲ႔ ၾကံဳတဲ့ဘ၀တိုင္းမွာ ဘုရားအေလာင္းေတာ္ကို ဖ်က္စီးတဲ့ သူအျဖစ္နဲ႔ သူ႔ဘ၀ကို ပံုေဖာ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဖ်က္စီးတဲ့သူ႔တစ္ေယာက္အတြက္ အပ်က္အစီးေတြကိုပဲ သူပိုင္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ ရွင္ေဒ၀ဒတ္ႀကီးေျမမၿမိဳခင္မွာ ဘုရားရွင္ကို ေတာင္းပန္၀န္ခ် ကန္ေတာ့ခဲ့တာဟာ သႏၱိသုခကို ပိုင္ဆိုင္ဖို႔ မ်ိဳးေစ့ခ်ခဲ့လိုက္တာပါပဲ။ အဲ့သလိုေကာင္းတာေလးတစ္ခု အစျပဳခ့ဲမိတာဟာ တစ္ခ်ိန္မွာ ပေစၥကဗုဒၶျဖစ္ဖို႔ ပံုေဖာ္လိုက္တာပဲ လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ အရွင္ေဒ၀ဒတ္နဲ႔ ေပါင္းမိခဲ့တဲ့ အဇာတသတ္ဘုရင္ႀကီးလည္း ဖခင္ကို ျပန္သတ္ၿပီး နန္းလုမိတဲ့ အျဖစ္နဲ႔ ဘ၀ကို ပံုေဖာ္ခဲ့တာပါပဲ။ သို႔ေသာ္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္နဲ႔ေတြ႔ၿပီး သာမညဖလေဒသနာေတာ္ကို နာၾကားလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ သူလည္း ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးေျပာင္းလဲခဲ့ျပန္ပါတယ္။ မွားမိသမွ် ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ၿပီး အမွန္လမ္းေလွ်ာက္လွမ္းကာ ေကာင္း ေသာလူသားတစ္ဦးအျဖစ္ ဘ၀ကို ပံုေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒါေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ္ပံုေဖာ္ရင္ ေဖာ္သလိုျဖစ္ေနတာပါပဲလားလို႔ ျမင္လာပါတယ္။ ေကာင္းခ်င္ရင္ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္သလို မေကာင္းခ်င္ရင္လည္း မေကာင္းေအာင္လုပ္ႏိုင္တာပါပဲ။ ဒါဟာ လူသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စြမ္း ရည္ပဲ။ လူတိုင္းမွာ ခၽြန္တာပါတယ္ဆိုတာ ဒါပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဆူးအျဖစ္နဲ႔ ခၽြန္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က အပ္အျဖစ္နဲ႔ ခၽြန္ၾက တယ္။ ဆူးရဲ႕ဘ၀က ပရမ္းပတာနဲ႔ နဖားမပါတဲ့ဘ၀မို႔ ေဖာက္တဲ့အလုပ္ပဲ သူလုပ္ႏိုင္တယ္။ ျပန္လည္ေကာင္းမြန္ေအာင္ တည္ေဆာက္ရတဲ့အလုပ္ကို မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ အပ္ကေတာ့ နဖားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္တည္ေဆာက္ႏိုင္တယ္။ တို႔လူသား ေတြမွာေတာ့ အျမင္မွန္ကန္ျခင္း၊ အေတြးမွန္ကန္ျခင္းဟာ နဖားပဲ။ သူရွိေနတာေၾကာင့္ သူနဲ႔လာသြယ္တဲ့ ႀကိဳးေတြနဲ႔ဆက္ စပ္လိုက္ၿပီး အဆင္မေျပတာေတြကို ေျပေအာင္လုပ္ႏိုင္တယ္။ ဆိုးေနတာေတြကို ေကာင္းေအာင္လုပ္ႏိုင္စြမ္းတယ္။ ဘ၀မွာ ဆူးခင္းေသာလမ္း မေလွ်ာက္ရဖို႔က ကိုယ္တိုင္ ဆူးေတြမခင္းမိဖို႔ပဲ လိုတာပါ။
ေကာင္းတာကို နားလည္သေလာက္လုပ္စမ္းပါ။ လုပ္ရင္းလုပ္ရင္းနဲ႔ နားလည္လာလိမ့္မယ္။ သိသေလာက္က်င့္ က်င့္သေလာက္သိလာလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ဓမၼဒူတဆရာေတာ္အရွင္ေဆကိႏၵစကားကို အမွတ္ရမိပါတယ္။ ကိုယ္ကေကာင္းတာေတြကို သိသေလာက္ က်င့္ႏိုင္ဖို႔ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ ဒါမွလည္း ေလာကအတြက္ ဆူးတစ္ေခ်ာင္း၊ ဘ၀အတြက္ ဆူးတစ္ခက္ အေနနဲ႔ မျဖစ္ေစဘဲ နဖားပါတဲ့အပ္၊ အျမင္မွန္၊ အေတြးမွန္ပါတဲ့ လူသားတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ ဘ၀ကို ပံုေဖာ္ႏိုင္ၾကမွာပါ။
ေလာကကို အလွဆင္ႏိုင္ၾကပါေစ။
သုခရိပ္
အမွတ္(၁၈)၊ ႏြယ္သာကီဂ်ာနယ္တြင္ ေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္ပါသည္။
