ေသာ္ဇင္

ခံေနလို႔ျဖစ္ပါ့မလား
ျပဇတ္ရုံအ၀င္၀မွာ အမ်ဳိးသမီးၾကီးတစ္ဦးက အေပါက္ေစာင့္ကို ရုိက္လိုက္လို႔
- ဘာျဖစ္လို႔ သူကို ရုိက္ရတာလဲ။
-မုိက္ရုိင္းလို႔ပါ။ ကၽြန္မ၀ယ္လာတဲ့ လက္မွတ္ကို ေတာင္းျပီး ဆြဲဆုတ္ ပစ္တယ္ေလ။

ျဖစ္နုိင္မယ္ဆုိရင္
-ဘူတာသြားခ်င္လို႔ ကားခ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ။
-သုံးရာပါခင္ဗ်ာ။ အိပ္အတြက္က မယူပါဘူး။
- ဒါျဖင့္ အိတ္ကိုပဲ ဘူတာပုိ႔ေပးပါကြာ ငါလမ္းေလွ်ာက္ လိုက္ခံမယ္။

စုိးရိမ္သူ
-ဟာ သူငယ္ခ်င္း စားေသာက္ဆုိင္ကို မင္းနဲ႕ အတူမေန႔က လုိက္လာတဲ့ေကာင္မေလးက ဘယ္ကလဲ။ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာ္တယ္ကြာ။ မ်က္ႏွာေလးက ခ်ဳိေနတာပဲ။ ခ်စ္စရာေလး။ လွတစ္မ်က္ႏွာယဥ္တစ္ကိုယ္လုံးဆုိတဲ့ ပုံစံမ်ဳိးပဲ။ တကယ္ တကယ္ ခုိင္သင္းၾကည္နဲ႕ နႏၵာလႈိင္ ေပါင္းထားတဲ့ အလွမ်ဳိး၊ အသံက ထက္ထက္မိုးဦးလို ပဲ။ မင္းကိုေတာ့ ေလးစားသြားျပီးကြာ။

-ေလးစားရင္ ဆက္မေျပာပါနဲေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရာ။ မင္းကိုငါ အေလးအနက္ ေတာင္းပန္ခ်င္တာကခုစကားေတြကို ငါ့မိန္းမေရွ႕မွာ မေျပာမိပါေစနဲကြာ။ အဲဒါကိုေတာ့ အေလးအနက္ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။
- ရပါတယ္ကြာ။ နားလည္မႈရွိပါတယ္။ မင္းမိန္းမကိုေတာ့ မိတ္ဆက္ေပးထားဦးေလ။ သိေနမွ စကားေျပာ ဆင္ျခင္လို႔ရမွာ။
- မေန႔က မင္းေတြ႔လိုက္တာ ငါ့မိန္းမပဲေလ။
-“ အင္..”

ေျပာလိုက္ပါမယ့္
-ဟဲလို ေမာင္စိုးလား။
- ဟုတ္ပါတယ္ ဘယ္သူပါလိမ့္။
- ငါပါကြ သံေခ်ာင္းပါ။ ၁၀-တန္းတုန္းက အတူေနခဲ့တာေလကြာ တစ္ခုံတည္း အတူထုိင္ခဲ့ၾကတာ။
- ေၾသာ္ ေအး မွတ္မိျပီး။
- အမွတ္သုံးေက်ာင္းမွာ ေနခဲ့တဲ့ ေမာင္စုိးေနာ္။
- ဟုတ္ပါတယ္ သံေခ်ာင္းရ။
- မင္း ေမာင္စိုး ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္ အသံက တစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနလို႔။
- အေအးမိျပီး လည္ေခ်ာင္းနာ အသံ၀င္ ျဖစ္ေနလို႔ပါကြာ။
- ေမာင္စုိး ဆုိတာ ေသခ်ာရင္ေတာ ငါေျပာမယ္။
- ေျပာပါ ေမာင္စုိးပါ။
- တျခားမဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ငါ ေငြတစ္ေသာင္းေလာက္ေခ်းခ်င္လို႔ပါ။
- ေကာင္းျပီးေလ ေမာင္စိုး ျပန္လာရင္ ငါေျပာျပလိုက္ပါ့မယ္။

ငါႏွစ္သက္တာက
- မင္းမႏွစ္သက္တဲ့ မိန္းကေလးကို ဘာလိုလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းရတာလဲကြာ။ မင္းေျပာေတာ့ အဲဒီေကာင္မေလးမွာ အသိဉာဏ္လညး္ မရွိဘူး။ ေငြလည္းမရွိဘူး ။ အေပါင္းအသင္းေကာင္း မိတ္ေဆြေကာင္းလည္း မရွိဘူး။ ေငြလဲမရွိဘူးဆုိ။ မင္းရဲ႕ စြမး္ရည္ကိုလညး္ မသိဘူးဆ
- ငါႏွစ္သက္တာက သူ႔ မိသားစုကြ။ အဲဒီအရည္အခ်င္းေတြ အားလုံး သူ႔မိသားစုမွာ ရွိေနလို႔။

သြားရမယ့္ လမ္း
ခရီးသည္က သေဘၤာကပၸတိန္ကို
- ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္ေလာက္သြားရင္ ေျမျပင္ကိုေတြ႔နုိင္မလဲ။
- သုံးမုိင္ေလာက္ပါပဲ။
- ဘယ္လမ္းက သြားရမွာလဲ။
- ေအာက္တည့္တည့္ ဆင္းသြားရမွာ။

တခ်ဳိ႔ေသာသူတုိ႔သည္ အတိတ္ဘ၀ က်ဳိးေပးနည္းေသာေၾကာင့္ စာျဖင့္ ေ၀းရ၏။ စာအုပ္ကိုမခ်စ္။ ၀ါသနာမပါ။ အခ်ိန္မရ။ ၀ယ္ဖတ္ရမွာႏွေျမာ၏။ ထမင္းစားဖုိ႔အလုပ္လုပ္ရင္း အသက္ရွင္သည္။ စာေပ၏တန္ဖုိးကို သူမသိ။ ရရွိနုိင္သည့္ေကာင္းက်ဳိးကို သူမျမင္။ ေငြကိုသာ ခုံမင္၍ဆင္ျခင္တုံတရားနည္းစြာျဖင့္ ဘ၀ကို ခ်စ္ခင္ေပ်ာ္ေမြ႔ေနေတာ့၏။

တခ်ဳိ႔ေသာသူတုိ႔သည္ စာအုပ္ကို ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္၏။ တန္ဖုိးထားေလးစား၏။ စာအုပ္ေၾကာင့္ အသိတရားတုိးပြား၏။ ရင့္က်က္ျပည့္၀မႈကို ျဖစ္ေစ၏။ စာအုပ္ကို မုဆုိးသားေကာင္ဖမ္းသကဲ့သုိ႔ အငမ္းမရရွာေဖြဖတ္ရႈတတ္၏။ ေလာကဓံကို ခံနုိင္စြမ္းရည္ရရွိ၏။ ျငိမ္းခ်မ္မႈကို ရွာေတြ႔၏။ အမွန္တရားႏွင့္ အကၽြမ္း၀င္၏။

ထုိသူတုိ႔သည္… လူျဖစ္ရက်ဳိးနပ္၍ ေလာက၌ မိတ္ေဆြေကာင္းရသည္ မည္၏။ ဘ၀အဓိပၸာယ္ႏွင့္ တန္ဖုိးကိုသိေသာ ေလာကအက်ဳိးေဆာင္နုိင္သူမ်ား ၊ လူတုိ႔၏ တန္ဖုိးထား ေလးစားခံရသူမ်ား ထုိက္တန္စြာ ျဖစ္ၾကကုန္၏။ ထုိေၾကာင့္… အသက္ရွင္ေနသမွ် စာအုပ္ကို မိတ္ေဆြဖြ႔ဲရာ၏။

ဦးေကာင္းသန္႔ရဲ႕ ေစတနာစကား စာအုပ္မွာ ဖတ္လိုက္ရလို႔ မွ်ေ၀တာပါ.... ။ စာအုပ္သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အတြက္ အရုိးသားဆုံးနဲ႕ အေကာင္းဆုံး ဆရာတစ္ဆူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူကို အေလးထား တန္ဖုိးထားျပီး ဖတ္ရႈျခင္းအားျဖင့္ မိမိရဲ႕ အသိဉာဏ္ေတြ ပြင့္လင္း လာနုိင္ျပီး......, ဘ၀ရဲ႕ နည္းေပးလမ္းျပ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္သဖြယ္ မိမိအနားမွာ ရွိေနပါတယ္....။ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ဘ၀သင္ခန္းစာေတြရွိတယ္.။ စာအုပ္ေတြထဲမွာ အိ္ပ္မက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြရွိတယ္။

စာအုပ္ေတြထဲမွာ ရုိးသားပုံ ရုိးသားနည္းေတြ ရွိတယ္။ ေလာကၾကီးကို ျမင္ေစနုိင္တယ္ ။ ကိုယ္နဲ႕ မရင္းပဲ အေကာင္းဆုံး သင္ခန္းစာေတြ ေပးနုိင္ပါတယ္။ ဘ၀အေၾကာင္းကို နားလည္မယ္။ သဘာ၀တရားကို သိရွိမယ္။ လူေတြအေၾကာင္းကို ခံစားတတ္လာမယ္။ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ဘ၀အတြက္ မက္လာမယ့္ အိပ္မက္ေတြကို အေရာင္ေတြ ေတာက္ပေစနုိင္တယ္။

စာအုပ္ဖတ္ျခင္းျဖင့္ ေကာင္းက်ဳိးမ်ားသာ ရရွိနုိင္ပါတယ္။ စာအုပ္ကိုလဲ ဖတ္တတ္ မွတ္တတ္ဖုိ႔လိုပါတယ္။ စာအုပ္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ စာအုပ္ဖတ္ျခင္းျဖင့္ အမ်ားကို မထိခုိက္နုိင္သလို မိမိအတြက္လဲ အေဖာ္မြန္ေကာင္းတစ္ေယာက္သဖြယ္ မိမိအနားမွာရွိေနပါတယ္။ အေနာက္နုိင္ငံေတြ တုိးတတ္ေခတ္မွီၾကတယ္။ သူတုိ႔ေတြ အမ်ားစု ဘာလုပ္ၾကတယ္ ဆုိရင္ အမ်ားစု စာအုပ္နဲ႕ ေနၾကတယ္။ ရထားေပၚဖတ္တယ္။ ဘက္စ္ကား ေပၚဖတ္ၾကတယ္။ Metro စီးရင္ ဖတ္တယ္။ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာလဲ ဖတ္ၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႕ စာအုပ္ဖတ္ပါလို႔ တုိက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ စာအုပ္ေတြမ်ားမ်ား ဖတ္ျပီး အသိဉာဏ္ေတြ မ်ားမ်ား တုိးတတ္နုိင္ပါေစ။

တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာတြင္ စကားအလြန္ ေပါေသာ ေဒၚမယ္မဆုိသူ မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္ရွိေလတဲ့။ ေဒၚမယ္မကို စကားေျပာလြန္းေသာေၾကာင့္ သူ႔ေယာက္်ား ဦးစံေဗ်ာကပင္ ဒဏ္မခံနုိင္ ေဒၚမယ္မ စကားေျပာကို လန္႔ေနရသည္။
ကိုစံေဗ်ာ
ဘာလဲ
ေတာ္ သိျပီးျပီးလား
မင္းကဘာေျပာလို႔ ငါက ဘာသိရမွာလဲဟု ေမးလွ်င္ ေဒၚမယ္မ စကားေျပာေတာ့မယ္ ၊ ဤသည္မွာ စကားေျပာရန္ အတြက္ နိဒါန္း ပ်ဳိးျခင္းပင္ ၊ဦးစံေဗ်ာ သည္ ထုိဒဏ္ကို မခံလို၍ -
“ ေအး သိျပီးျပီး ”
ကိုစံေဗ်ာ အေျဖေၾကာင့္ ေဒၚမယ္မ မ်က္ေစာင့္ ထုိးသည္။
“ က်ဳပ္ျဖင့္ မေျပာရေသးဘဲ ေတာ္က ဘယ္လိုလုပ္သိလို္က္တာတုန္း ”
“မင္းစကားေျပာရင္ ေလေၾကာရွည္လြန္းလို႔ ေတာ္ေတာ္နဲ မျပီးေတာ့ဘူး၊ ဟုိေန႔က ရြာေတာင္ပိုင္းက ကိုသာေအး အေၾကာင္းေျပာမွာကို ျမတ္စြာဘုရား ဆဒၵန္ဆင္မင္းဘ၀ကို ေရာက္သြားတယ္။”
“ ေျပာရမွာေပါ့ေတာ၊ ကိုသာေအး သမီး လင္ေနာက္လိုက္တုန္းက ရြာဦးဘုရားပြဲမွာ ကိုသာေအး သမီး၊ လင္ေနာက္လိုက္တုန္းက ရြာဦးဘုရားပြဲမွာ ျမဳိ႕က်က္သေရ၀င္းေဆာင္ ဇတ္က ဆဒၵန္ဆင္မင္း ကေနတ့ဲ ည၊ အဲဒီဇတ္ထဲမွာပါတဲ့ ဆရာကို တတ္လူ က က်ဳပ္ကို ဖ်ာလက္မွတ္ေပးတာေလ။ ေတာ္က မုန္႔ဖုိး တစ္ဆယ္ပဲ ေပးတာ၊ အဲဒီတစ္ဆယ္ကလဲ ၾကက္ဖၾကီး ေရႊနီေရာင္းလိုက္တာေလ၊ ေရာင္းတုန္းကလဲ ၾကက္ဖၾကီး ေရႊနီနဲ႕ အတူေမြးထားတဲ့ ေၾကာင္ေလး ၀ါ၀ါက ဖ်ားေနတယ္ေလ၊ အဲဒါနဲ ရြာေျမာက္ပိုင္းက
ဆရာၾကီး ဦးလူထူးကို သြားျပီး ပင့္ရေသးတယ္ေလ ၊ အဲဒီတုန္းက သူကမအားလုို႔ ေတာ္ပဲ က်ဳပ္ကို ေျပာေသးတယ္ ေဆးမွီးတုိ႔ ေတြအတြက္ .....”
ေဒါမယ္မ စကားေျပာလက္စနဲ ရပ္သြားသည္။ သူ႔အိမ္ထဲသုိ႔ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ၀င္လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဦးစံေဗ်ာ ကံေကာင္းျပီး ထုိဧည့္သည္က ကံဆုိးေတာ့မည္မွန္း ဦးစံေဗ်ာသိလိုက္သည္။
“ ဟယ္ မဖြားစိန္ ပါလား၊ လာလာ ထုိင္အုံး၊ မေတြ႔ရတာကို တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာ့မယ္၊ က်ဳပ္က ရုတ္တရက္ ဆုိ မမွတ္မိဘူးေတာ့၊ ေတာ္က ျမဳိ႕ၾကီးသူကို ျဖစ္ေနလို္က္တာေတာ္၊ ဒါနဲ႕ မေရႊထူးနဲ႔ ေတြ႔ေသးလား က်ဳပ္နဲ႕ ေတြ႔တယ္၊ မေရႊထူး ဆုိတာေလ ”
ေဒၚ မယ္မသည္ စကားကို အမွ်င္မျပတ္ ေျပာေနေသာေၾကာင့္ ၀င္၍ နႈတ္ဆက္လိုက္ေသာ မဖြားစိန္မွာ အထရခက္ေနေတာ့သည္။ ေဒၚမယ္မကလည္း စကား ေျပာမရပ္၊ သုိ႔ ျဖင့္ အေတာ္ကို ၾကာသြားေသာ အခါ မဖြားစိန္ မေနသာေတာ့ဘဲ။
“ စကားကေတာ့ ေျပာလို႔ ေကာင္းပါရဲ႕၊ ဟင္း ဟင္း .. ကၽြန္မ သြားလိုက္ပါဦးမယ္ ၊ ဟုိဘက္အိမ္ေတြ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ခ်င္ေသးလို႔ ”
“ ေၾသာ္ မၾကည္မ တုိ႔ဘက္လား၊ သူလဲေလ ဟုိေန႔ က ေျပာေနေသးတယ္............”
ေဒၚဖြားစိန္က အထင္းထရပ္လိုက္သည္ ။ ထုိအခါမွ ေဒၚမယ္မက
“ ဟုတ္ပါ့ေတာ္ က်ဳပ္ကလဲ စကားေကာင္းေနတာနဲ႕ အၾကာၾကီး ေျပာမိသြားတယ္၊ နာရီက မရွိေတာ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ေတာင္ မသိေတာ့ဘူး ”
လို႔ ေျပာသတဲ့ ၊ အဲဒီေတာ့ ရြာထဲကျပန္ေရာက္လာတဲ့ ဦးစံေဗ်ာသည္ သူ႔ဇနီးကို အျမင္ကပ္ကပ္ႏွႈင့္
“ မင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာတယ္ဆုိတာ နာရီမရွိေပမယ့္ ျပကၡဒိန္ ရွိပါ္တယ္ကြာ ၊ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေရာ ေပါ့ ”
လို႔ေျပာလိုက္သတဲ့။