မႏၱေလး-ရန္ကုန္ အစုန္ရထားၾကီး စထြက္ေတာ့မွာ ျဖစ္သျဖင့္ ဥဩဆြဲသံနဲ႕ အတူ ခရီၤးသည္မ်ားေနရာယူေနၾကပါသည္ ။ ေမာင္ျဖဴစင္တစ္ေယာက္ ၀ရုန္းသုံးကား ဆုိက္ကားေပၚက ဆင္းရင္းအေျပးကေလး အေသာႏွင္းခဲ့ရေတာ့၏ ။ စိတ္မွာေတာ့ ရထားမမွီလိုက္မွာ စုိးရ၏။ ရထားလက္မွတ္ကၾကိဳ၀ယ္ထားျပီးသား ဆုိေတာ့ သူ႔အေနနဲ႕ က်န္ရစ္ခဲ့လွ်င္ ေငြအလကား ျဖဳန္းရာ ေရာက္လိမ့္မည္။ မႏၱေလး- ရန္ကုန္သည္ မုိင္ေပါင္း ၄၅၀ ေလာက္ရွည္လ်ားေသာ ခရီးျဖစ္ပါသည္။ ရထားထြက္ အခ်ိန္ ကြက္တိထြက္လာေသာေၾကာင့္ ယခုလို ျဖစ္ရသည္။
ျပီးေတာ့ ေမာင္ျဖဴစင္ upper တန္း ထုိင္ခုံ မစီးဖူး၍ ဒီတခါ မရမကစုထားေသာ မုန္႔ဖုိးျဖင့္ လက္မွတ္၀ယ္ထားရသည္။ upper တန္း ဆုိေတာ့ ခရီးသြြားရ သက္ေတာင့္သက္သာ ရွိမွာပင္။ ေမာင္ျဖဴစင္ အတြဲေစာင့္ကို လက္မွတ္ျပျပီး အတြဲတြင္းရွိ မိမိထုိင္ခုံ လိုက္ရွာမိေတာ့သည္။ သူ႔အတြက္ ေနရာလက္မရွိျဖစ္ေနသည္။
“ ေဟ့ လူ..... ေဟ့လူ... ဒါကၽြန္ေတာ့္ျဖတ္ထားတဲ့ ထုိင္ခုံ ”
“ ေၾသာ္ ဟုတ္ကဲ့ပါ ”
ေအာင္မ်ဳိး တစ္ေယာက္ ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ရျပန္သည္ ။ မိမိမွာလဲ ထုိင္ခုံကို တျခားသူအား ေပးထုိင္လုိက္ရသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေအာင္မ်ဳိး မတ္တပ္ရေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔အေနနဲ႕ စိတ္မညစ္ပါ ။ ဒီေန႔သူ လူတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေပး လိုက္ရသည္ေလ ။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္ အစ္မၾကီး တစ္ေယာက္ကို သူ႔ ခုံျဖင့္ ေပးထုိင္းခုိင္းျပီး ကုသုိလ္ ျပဳလိုက္ရသည္ မဟုတ္လား ။ အမ်ဳိးသမီးမ်ား အမ်ားစုသည္… မီးဖြားဖုိ႔ အတြက္ မိဘ ထံတြင္သာ မီးဖြားလိုၾကသည္ မဟုတ္လား ။ ေယာက္်ားက ရွိေနေသာ္လည္း မိဘေလာက္ အားကိုးရမည္ မထင္။
ဒါေၾကာင့္ အစ္မၾကီး ၾကိဳတင္ ျပင္ဆင္မႈ မရွိတဲ့ ဒီခရီးအတြက္ ဒုကၡေရာက္ေသာ္လည္း ေအာင္မ်ဳိးလို႔ အသိစိတ္ဓါတ္ ေကာင္းရွိသူနင့္ ၾကဳံေတာ့ အဆင္ေျပသြားျပန္သည္။ ေအာင္မ်ဳိးကို ထုိင္ခုံဖုိး ေပးေသာ္လည္း လက္မခံခဲ့ပါ။ သူ ဒါနျပဳေၾကာင္း ေျပာ၍ အားလုံး အဆင္ေျပသြားခဲ့သည္။
ဒါေတြအားလုံးကို သိေနသူကေတာ့ အတြဲေစာင့္ ဦးေမာင္ေလး ။ အစကေတာ့ ေအာင္မ်ဳိးကို ၾကည့္ေနသည္။ ထုိင္ခုံမပါပဲ တတ္စီးသည့္ အထင္ျဖင့္….။ သုိ႔ေသာ္ ေအာင္မ်ဳိး၏ စိတ္ဓါတ္ေလး သေဘာက်သျဖင့္ ပဲခူးမွ ၾကားျဖတ္စီးမည့္ ခရီးသည္ ထုိင္ခုံမ်ားကို ေအာင္မ်ဳိး အား ထုိင္ခြင့္ျပဳလိုက္၍ ေအာင္မ်ဳိး အဆင္ေျပသြားသည္။
အဆင္မေျပျဖစ္ေနတာက ေမာင္ျဖဴစင္…….. တစ္ေယာက္တည္း ပတ္လည္ရိုက္ေနသည္။ ရန္ကုန္မွာ တည္းရမည့္ အိမ္လိပ္စာကဒ္ ေမ့ေနျခင္းပင္။ ဒါေၾကာင့္ သူမွာ ပါလာတဲ့ အထုတ္ေတြ အကုန္ဖြင့္ရွာေနေလ ေတာ့သည္။ သူမွာ ပါလာသည္က ထုိင္ခုံလက္မွတ္ႏွင့္ အလြယ္ထည့္လာသည္ ပို္က္ဆံေလး အနည္းငယ္သာ…။
ဇတ္ေၾကာင္းေလးက ဒီေလာက္ပါပဲဗ်ာ…. ။ ဘာကို အဓိကျပာခ်င္သလဲ လို႔ ဆုိရင္..။ အားလုံးေသာ လူသား ေတြက ခရီးသြားေနၾကတယ္ ဆုိရင္ မမွားပါဘူးေနာ္..။ ခရီးတစ္ခု သြားဖုိ႔ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္သူေတြ ရွိသလို အေရးတၾကီး ကိစၥမ်ဳိးစုံနဲ႕ လူေတြ လွဳပ္ရွား သြားလာေနၾကရတာပါ။ ျပင္ဆင္သူေတြ အတြက္ ျပင္ဆင္မႈ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈ ရွိၾကပါတယ္။
သံသရာခရီးသြားတစ္ေယာက္အတြက္ ကုိပုိင္ဆုိင္ေသာေနရာ၊ ဥစၥာပစၥည္းတုိ႔ႏွင့္ သြားရလာရ ခရီးဆက္ရမည္သာ။ ပစၥည္းအစုံအလင္ပါသူအတြက္ သူမ်ားအတြက္ လိုအပ္တာကူညီနုိင္သလို၊ မိမိလဲ စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ခရီးဆက္ရမည္သာ။ မႏၱေလး-ရန္ကုန္ခရီးစဥ္တစ္ခုမွာ ခရီးသည္တုိင္းကုိယ္စီ ကုိယ္ပုိင္ထုိင္ခုံအသီးသီး ပုိင္ဆုိင္နုိင္ၾကပါတယ္။ စတင္ထြက္လာသည္ ရထားၾကီးနဲ႔အတူ ပုိင္ဆုိင္တဲ့ ေနရာ၊ ထုိင္ခုံသည္လဲ အခ်ိန္ႏွင့္အမွ် ကုန္ဆုံးသြားၾကသည္။
မႏၱေလး-ရန္ကုန္ ခရီးစဥ္အတြက္ ေက်ာက္ဆည္ဆုိက္ေသာ ရထားေပၚမွ ခရီးသည္မ်ားသည္ မိမိပုိင္ဆုိင္ထားတဲ့ ထုိင္ခုံဟာ မုိင္ ၅၀ ပုိင္ဆုိင္မႈ ကုန္ဆုံးသြားသည္။ ပုိင္ဆုိင္မႈေတြ ဆုံးရႈံးသြားသလို ရယူလိုက္ျခင္း၊ ထပ္မံပုိင္ဆုိင္လိုက္ရျခင္းေတြ အသီးသီးရရွိၾကပါတယ္။ ေကာင္းမႈမ်ား ရွိသလို၊ မေကာင္းမႈေတြလဲ ရွိၾကမွာပါပဲ။ ေကာင္းမႈမ်ား အမွန္တကယ္ အလိုရွိလွ်င္ ေကာင္းေသာ ေပးစြန္႔ျခင္း(ပရဟိတ) ရွိရမည္။
“ေပးကမ္းျခင္း” ဟူသည္ မိမိက သူတစ္ပါးအား ေပးလိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ မိမိကေပးမွာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ မိမိမွာ ဦးစြာ အရင္ရွိရမည္။ အတၱဟိတသည္ မိမိအက်ဳိးျဖစ္သည္။ မိမိအရင္ရွိမွ သူမ်ားကို ေပးလိုရမည္။ သူမ်ားကို ေပးျခင္လ်င္ မိမိအရင္ရေအာင္ ယူရမည္။ ျမတ္စြာဘုရားသည္ သတၱ၀ါေတြကို ကယ္တင္လမ္းညႊန္ေပးခ်င္သည့္ ၾကီးမားေသာ မဟာဂရုဏာၾကီးမားစြာ ျဖစ္မိသည္။ သတၱ၀ါေတြ ကယ္တင္နုိင္ရန္ သေဗၺညဳတဉာဏ္ေတာ္ ပိုင္ဆုိင္နုိင္မွ ျဖစ္မည္ ဆုိတဲ့ အသိကို ဒိပကၤာရာ ျမတ္စြာဘုရားကို ဖူးေတြ႔ခ်ိန္မွာ သိရွိခဲ့သည္။
သတၱ၀ါကယ္တင္ခ်င္ေသာ ပရဟိတစိတ္ေၾကာင့္ ေလးအသေခ်ၤႏွင့္ ကမၻာတစ္သိန္းတုိင္တုိင္ ပါရမီ(၁၀)ပါး ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ က်င့္ၾကံျဖည့္ဆည္းခဲ့သည္။ တကယ္ဆုိလွ်င္ သုေမဓါ အရွင္ရေသ႔ဘ၀၌မွာပင္ ျမတ္နိဗၺာန္ စံျမန္းနုိင္ေသာ ပါရမီရွိခဲ့ပါသည္။ သုိ႔ေသာ္ တစ္ေယာက္တည္း မသြားလို, သတၱ၀ါေတြကို ကယ္တင္လိုေသာ ၾကီးမားေသာ ေမတၱာစိတ္ေၾကာင့္ ကမၻာေပါင္းမ်ားစြာ ျဖည့္က်င့္ခဲ့သည္မွာ အလြန္ပင္ ၾကည္ညိဳေလးစား ျမတ္နုိးစရာ ေကာင္းလြန္းလွပါသည္။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သတၱ၀ါေတြအေပၚထားရွိေသာ ေမတၱာတရားသည္ ခ်ီးက်ဴးေဖာ္ျပ မဆုံးနုိင္ေအာင္ ၾကီးမားလြန္းလွပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သံသရာခရီးမွာျဖင့္ မႏၱေလး-ရန္ကုန္ ရထားခရီးစဥ္လို ျပင္ဆင္မႈမရွိလဲ လိုရာခရီးေရာက္ဖုိ႔ရန္ မလြယ္ကူပါ။ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ မရွိေသာ သံသရာခရီးမွာ ဘယ္ေလာက္ဆင္းရဲပင္ပန္းလိုက္မည္နည္း။ ျဖတ္သန္းသြားလာေနခ်ိန္မွာလဲ ပူပင္ေၾကာင္းၾကရသည္။ စစ္မွန္ေသာ ပန္းတုိင္ေရာက္ရန္လဲ လိုအပ္သည္။ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္မႈ မရွိေသာ ခရီးသည္အတြက္ ခရီးေရာက္ဖုိ႔ ခဲယဥ္းသလို လြဲမွားတဲ့ ပန္းတုိင္းခရီးလဲ ေရာက္နုိင္ပါသည္။ ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္နုိင္ေသာ ခရီးတစ္ခုျဖစ္ရန္မွာ မိမိကိုယ္တုိင္သာျဖစ္သည္။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက “အတၱာဟိ၊ အတၱေနာ နာေထာ” မိမိသည္သာ အားကိုးရာတည္း။ဒါေၾကာင့္ မိမိတုိ႔ ခရီးစဥ္တစ္ေလ်ာက္မွာ ပရဟိတ၎၊ အတၱဟိတသည္၎ ျပည့္စုံနုိင္ၾကပါေစ။ ဒါေၾကာင့္ ေမးလိုက္ခ်င္ပါသည္ “သင္သြားေသာ ခရီးနီးပါသလား၊ သင္ခရီးက စစ္မွန္ပါရဲ႕လား၊ ျပီးျပည့္စုံေအာင္ ျပင္ဆင္ျပီးၾကျပီးလား?” ။
အမ်ားအက်ဳိးေဆာင္လို႔ ကိုယ့္အက်ဳိးလည္း ေအာင္နုိင္ၾကပါေစ။
တစ္က်ပ္ေပးလွဴခ်င္က မိမိမွာ အနည္းဆုံး တစ္က်ပ္ရွိရမည္။ ေမတၱာေပးလိုပါက မိမိမွာ ေပးနုိင္ေသာ ေမတၱာတရားရွိရမည္။ မရွိေသာ ဥစၥာျဖင့္ မျဖစ္နုိင္ေသာ ပရဟိတဟူသည္ ေရေပၚအရုပ္ေရးေနၾကေသာ လုပ္ရပ္ျဖစ္မည္။ ရည္ရြယ္ခ်က္ေလာက္နဲ႕ မတင္းတိမ္းၾကပါနဲ႕၊ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားနဲ႕ ျပီးျပည့္စုံနုိင္ၾကပါေစ။
ရည္မွန္းခ်က္။ ။ ငါဒီပန္းတုိင္းကို ေရာက္ကိုေရာက္ရမည္။
ရည္ရြယ္ခ်က္။ ။ ငါဒီပန္းတုိင္ကို ေရာက္ရန္။
မွတ္ခ်က္။ ။ သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး၏ တရားတစ္ပုဒ္မွ ေဟာၾကားလိုက္ေသာ ဥပမာေလး တစ္ခုကို ၀တၳဳအျဖစ္ ေရးသားေဖာ္ျပမိပါသည္။
မဂၤလာပါ ကိုေသာ္ေရ..
တကယ့္ကို မွတ္သားစရာ အေတြးအေခၚေလးေတြရယ္.. သံသရာခရီးအတြက္ ျပင္ဆင္စရာေလးေတြရယ္.. ဥပမာ ေလးႏွင့္တကြ တင္ျပေပးထားတာ စာေရးသူရဲ႕ ေစတနာကို ဖတ္ရင္းနဲ႕ အတုိင္းသား ျမင္ေတြ႕ ခံစားရမိတယ္ ကိုေသာ္ေရ..
ေပးကမ္းျခင္း ဆိုတဲ့ သေဘာကို ဘုရာေဟာေလးနဲ႕ တင္ျပထားတာ တကယ့္ကို မွတ္သားစရာပါ။
ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္
ကိုမ်ဳိး
ရွယ္တကာ ့ရွယ္ ပါပဲဗ်ား...။
ေမာင္ေသာ္ဇင္ ေလးကို ေရႊေတာင္ခ် ထားခ်င္လာၿပီ၊
ေကာင္းလြန္လြန္းလို ့ပါဗ်ာ.
မိမိ ပိုင္တဲ ့ ပစၥည္းကို တစ္ပါးသူ ကို ေပးၿပီး ေပ်ာ္ႏိူင္
တဲ ့ သတၱိ နဲ ့ စြမ္း အားကို လူတကာတို ့
ထားႏိူင္ခဲ လွ ပါတယ္လို ့။ ကိုယ္ကေပးလိုက္ရလို ့ မရွိပဲ
ကုန္သြားေပမဲ ့ ကိုယ္ရလိုက္တာက အစားထိုး မရတဲ ့
ပီတိဗ်။
ပုိ႔စ္တုိင္းမွာ မွတ္သားစရာေလးေတြၾကည္႔ပါပဲ ...အၿမဲမၿပတ္ ေရးနုိင္ပါေစဗ်ာ...
ပုိ႔စ္တုိင္းမွာ မွတ္သားစရာေလးေတြၾကည္႔ပါပဲ ...အၿမဲမၿပတ္ ေရးနုိင္ပါေစဗ်ာ...
ခရီးသည္ေတြအေၾကာင္းနဲ႔ ဘ၀သံသရာကို ခ်ိတ္ဆက္ျပသြားတာ ေကာင္းပါ့ဗ်ာ