ျမန္မာႏွစ္ ၁၃၇၁ ခုႏွစ္ ျပာသိုလျပည့္ေန႔။ အေမမ်ားေန႔။
ကမၻာ့ႏုိင္ငံအသီးသီးတိုင္းမွာ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး၊ ဘာသာေရး စတာေတြနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ေတြ သတ္မွတ္ၾကတာ ထံုးစံတစ္ခုပါပဲ။ သတ္မွတ္တဲ့ေန႔ေရာက္ၿပီဆိုမွ အမွတ္တရပြဲေတာ္ေတြလုပ္ၾက၊ ကၾကခုန္ၾက၊ ၀မ္းနည္းၾက၊ ေၾကကြဲၾက နဲ႔ အလုပ္ကိုမ်ားေနၾကတာပါပဲ။ ဘယ္လိုေတြပဲျဖစ္ပါေစ ထိုေန႔ေတြ ထိုရက္ေတြဟာ ျပတိုက္ထဲက ေန႔ရက္ေတြ မျဖစ္ေစ ခ်င္ဘူး။ ျပတိုက္ဆိုတာ ေရွးေဟာင္းပစၥည္းေတြ၊ အမွတ္တရပစၥည္းေတြအတြက္ အေကာင္းဆံုးခိုနားရာျဖစ္ေပမယ့္ လက္ေတြ႔ကမၻာမွာေတာ့ သူတို႔ေတြအခန္းက႑က ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ မပါ၀င္ၾကပါဘူး။ ျပတိုက္ဖြင့္ျပမွ အမွတ္တရေတြ႔ခြင့္ ရၾကတာေတြပါပဲ။
ဒီေန႔က အေမမ်ားေန႔တဲ့။ အေမ့အေၾကာင္း ျပတိုက္ႀကီးဖြင့္ျပလို႔ လူေတြအမွတ္တရ ျဖစ္ၾကတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစခ်င္တာ စာေရးသူရဲ႕ဆႏၵပါ။ ျပတိုက္ဖြင့္ျပမွ အမွတ္ရၾကမယ္ဆိုရင္ အေမ့အေၾကာင္း အေမ့က႑ဟာ ေန႔စဥ္ဘ၀ေတြမွာ ပါ၀င္ခြင့္မရတဲ့ ျပတိုက္ထဲက ေန႔တစ္ရက္ျဖစ္သြားမွာ ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္မိပါတယ္။ ေန႔ရက္တိုင္းမွာ အေမ့က႑ေတြ ပါ၀င္ေစခ်င္တယ္။ နာရီတိုင္းမွာ အေမ့အေၾကာင္းေတြ စဥ္းစားေစခ်င္တယ္။ မိနစ္တိုင္းမွာ အေမ့အေရးကို စိတ္၀င္စားေစခ်င္တယ္။ ဘ၀မွာ အေမ့အတြက္ အခန္းက႑ကို ႀကီးက်ယ္ေစခ်င္တယ္။ အေမဟာ ဘ၀အတြက္ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးပါပဲ။ အေမဟာ အသက္ကိုေပးတယ္။ အေမဟာ ဘ၀ကိုေပးတယ္။ အေမဟာ သုခေတြကို ေပးတယ္။ ဘုရားသခင္က လူသား ကိုဖန္ဆင္းတာပါလုိ႔ ေျပာသူေတြက ေျပာၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တာကေတာ့ မိခင္ေတြသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လူသားတစ္ဦးအျဖစ္ ေလာကအလယ္ ထုဆစ္ပံုေဖာ္ေပးခဲ့တာ မဟုတ္ပါလား။
အေမေန႔ဆိုေတာ့ အေမ့အေၾကာင္းေတြကို ထုတ္ေဖာ္ခ်ီးမြန္းၾကတာေတြ လုပ္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မလုပ္ခ်င္ဘူး။ အေမ့ေလာက္ကို စိတ္ဓာတ္အရည္အခ်င္း မျပည့္၀ေသးလို႔ပဲ။ ဘာမွမဟုတ္တ့ဲ ကၽြန္ေတာ္က အေမ့ကို မခ်ီးမြမ္းခ်င္ဘူး။ အေမ ေတာ္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္စိတ္မရွိဘူး။ သည့္အတြက္ေတာ့ ခြင့္လႊတ္ပါအေမ။ အေမ့ျပတိုက္ဖြင့္ျပမွ တစ္ခါတစ္ရံ သတိရၾကတဲ့သူမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အေမေန႔ဆိုတာ နာရီတိုင္း၊ မိနစ္တိုင္း၊ ေန႔တိုင္း၊ လတိုင္း၊ ႏွစ္တိုင္း သက္ဆံုးတိုင္ပါပဲအေမ။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေမ့စကားဆိုရင္ အေလးအနက္ထားၿပီး နားေထာင္ခ့ဲတာ အေမ အသိပါပဲ။ အေမက အရက္ေသာက္တာမႀကိဳက္ဘူး။ ေဆးလိပ္ေသာက္တာမႀကိဳက္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခုမွ မေသာက္ဘူး အေမ။ အခ်ိန္တိုင္းမွာ အေမ့စကားေတြ ကၽြန္ေတာ္နားေထာင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အေမ့စကား ေတြ ျပတိုက္ ထဲမေရာက္ေစခ်င္လို႔ပါပဲအေမ။
ဒါေပမယ့္အေမရယ္ ေလာကမွာ အေမ့သားေတြ အေမ့စကားကို ျပတိုက္ထဲမွာ ထားၾကတာမ်ားပါတယ္။ အရက္ေသာက္ ၾကတယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ၾကတယ္။ မေကာင္းတဲ့ မိန္းမေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းၾကတယ္။ ဒါေတြ ေရွာင္ဖို႔ အေမ အတန္တန္ တားတာ သားၾကားတာေပါ့အေမရယ္။ ငါ့သားေတြက မေကာင္းတာမျဖစ္ဖို႔ ဆံုးမတာကို ခ်ဳပ္ခ်ယ္တယ္ထင္ၿပီး ငါ့ကို ျပန္ေျပာၾကဆိုၾကတယ္၊ ၾကာလာရင္ သူတို႔အတြက္ အကုသိုလ္ေတြ တိုးလားလိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ခုဆို အေမလက္ေလ်ာ့လိုက္ ရတယ္မဟုတ္လားအေမ။ အားမငယ္ပါန႔ဲ အေမရယ္။ တစ္ေန႔က်ရင္ သူတို႔နားလည္လာမွာပါ။ အေမ့ေမတၱာ ဘယ္ေလာက္ ျဖဴစင္တယ္ဆိုတာကို တစ္ေန႔က်ရင္ သူတို႔ျမင္ႏိုင္မွာပါအေမ။ အခ်ိန္ေလးေတာ့ ေပးရမွာေပါ့။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မိဘေနရာ ေရာက္လာတ့ဲတစ္ေန႔က်ရင္ အေမ့ခံစားခ်က္ေတြ နားလည္လိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္တာပါပဲအေမ။
အေမ သူတို႔အရြယ္တုန္းက သူတို႔ေလာက္မဆိုးဘူးလို႔ ဖြားဖြားေျပာတာ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးထားတယ္။ အေမ့သမီးေတြက ခုဆို အတတ္ေကာင္းေတြ တတ္ေနလိုက္ၾကတာအေမေရ။ ဟိုယခင္က လမ္းေဘး လၻက္ရည္ဆိုင္ေတာင္ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြ မထိုင္ၾကဘူး။ ခုအခ်ိန္မွာေတာ့ လမ္ေဘးဘီယာဆိုင္မွာပါ မိန္းမပ်ိဳးေလးေတြ ထိုင္ေနၾကတာ ျမင္ေတြ႔ ၾကားသိေနရတာ စိတ္မေကာင္းစရာပဲ အေမရယ္။ အေမ့သမီးေတြေလ …. ေတာမွာေနတုန္းကေတာ့ လံုမေလး လံုးမေလး နဲ႔ ဘႀကီးဘေထြးေတြၾကားထဲမွာ ျပားျပား၀ပ္ေနလာတာ။ ၿမိဳ႕ေပၚလည္းေရာက္ေရာ မလံု႔တလံုမေလးေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ အေမေရ။ ေျပာရတာေတာင္ ရွက္စရာပဲ။ သူတို႔ေတြကလည္း ေျပာၾကတယ္။ ဒီေန႔က အေမမ်ားေန႔။ အေမကို ခ်စ္ခင္ ေၾကာင္း၊ ယုယေၾကာင္း၊ သတိရေၾကာင္း လြမ္းဆြတ္ေၾကာင္းေတြ တဖြဲ႔တႏြဲ႔ အေမေရွ႕မွာ လာခၽြဲၾကဦးမယ္ထင္တယ္။ တကယ့္လက္ေတြ႔ဘ၀မွာေတာ့ အေမ့စကားေတြဟာ ျပတိုက္ထဲမွာပဲ သူတို႔ထားၾကတာပါ။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးေကာင္းဆိုတဲ့ အေမ့ေျခရာကို ထပ္ခ်ပ္မကြာ နင္းမယ့္အစား ေခါက္သိမ္းထားလိုက္တာေတြ မ်ားေနတယ္အေမေရ။
ဒါေတြ အေမ ျမင္ဦးမွာလား၊ ဒါေတြ အေမျပင္ဦးမွာလား အေမ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေမ့လို အေမေတြ ေလာကမွာ ရွိေစ ခ်င္ေသးတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ့္ယာမွာ ကိုယ့္ဇနီး၊ ကိုယ့္မယား၊ ကိုယ့္လင္၊ ကိုယ့္သားန႔ဲ ေႏြးေထြးတဲ့ မိသားစုဘ၀ေလး ေတြ ရွိေနေစခ်င္ေသးတယ္။ ငယ္စဥ္တည္းက မ်ိဳးေစ့မေကာင္းခဲ့ေတာ့ အရြယ္ေျပာင္းလို႔ မိခင္ေလာင္းျဖစ္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရင္ေသြးကို ကိုယ္မေမြးခ်င္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ မေပၚထြန္းေစခ်င္ဘူး။ ငယ္စဥ္တည္းက အစဥ္အလာေကာင္းၿပီး အရြယ္ေျပာင္းလို႔ ဖခင္ေလာင္းျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရင္ေသြးကို ကိုယ္တိုင္ေမြးလို႔ ေမတၱာအျပည့္ေပးႏိုင္တဲ့ ဖခင္ေကာင္း ေတြ ေပၚထြက္ေစခ်င္တယ္။ အေမက ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ လမ္းေကာင္းလမ္းမွန္ ခ်ေပးတာ မွန္ေပမယ့္ အေမ့သားေတြ၊ အေမသမီးေတြ အယူလြဲၿပီး ခုဆို မူကြဲတဲ့ျမန္မာေတာင္ ျဖစ္ေတာ့မလားပဲ အေမရယ္။
ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က အေမ့အေၾကာင္း၊ အေမ့စကားဆိုရင္ ျပတိုက္ထဲမွာ မထားခ်င္ဘူးလို႔ ဆိုတာပါ။ အေမျမင္ႏိုင္ခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ အေမျဖစ္လာမယ့္ အေမေလာင္းေတြ အေမအေၾကာင္း။ အေမအခန္းက႑ေတြ က်ယ္က်ယ္ ျပန္႔ျပန္႔လိုက္နာၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ အေမ။ လက္ေတြ႔နယ္ပယ္မွာ အေမ့အခန္းက႑ေတြ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ ပါ၀င္ခြင့္ရေစခ်င္ပါၿပီ။ ပုခက္လႊဲေသာ လက္တို႔ရဲ႕ ဂႏၶ၀င္ပံုရိပ္ေတြ ေလာကအလယ္ ထြက္ေပၚလာေစဖို႔အတြက္ ေကာင္းခဲ့ တဲ့အေမေဟာင္းတို႔ရဲ႕အစဥ္အလာကို ေျပာင္းလဲယူမယ့္ အေမေလာင္းတို႔က ေလးေလးနက္နက္လိုက္နာၾကမွလည္း အေမ့ စကား၊ အေမ့ပံုရိပ္ေတြ ျပတိုက္ထဲမွာ မထားဘူးဆိုတာ ေပၚလြင္မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၁၂ လမွ ၁ခါ သတိရၾကတဲ့ ျပတိုက္ထဲက အေမမ်ားေန႔ ဘ၀မွ လက္ေတြဘ၀မွာ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် အမွတ္ရၾကတဲ့ အေမမ်ားေန႔ အျဖစ္ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကပါေစ။
မွတ္ခ်က္။ ။ အထက္ပါ ကဗ်ာအား မဇၥ်ိမဂုဏ္ရည္ဆရာေတာ္ဦးေကာ၀ိဒ ေရးသားသည့္ အေမြခံထိုက္သူျဖစ္ပါေစစာအုပ္မွ ထုတ္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္။
အထက္ပါ ပုိ႔စ္ကို ေထရ၀ါဒလူငယ္မ်ား အသင္းဆုိက္မွ ျပန္လည္ကူးယူပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားရတဲ့ စာေရးသူ ကုိသုခရဲ႕ အေမမ်ားေန႔မွာ ေရးသားခဲ့ေသာ ပုိ႕စ္ေလး တစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ဒီပုိ႔စ္ကို ဖတ္ျပီး ျပတုိက္ထဲက အေမမဟုတ္ဘဲ ရင္ထဲမွာ အျမဲတမ္းရွိေနျပီး ေက်းဇူးတရားေတြ သိေနသင့္ေသာ အေမျဖစ္ေၾကာင္း သိေစခ်င္ပါသည္။
ကိုေသာ္ဇင္ ေရ
အေမ့တန္ဖိုးကိုပိုနားလည္ျပီး ပိုလြမ္းသြားျပီ။
မဂၤလာပါ ကိုေသာ္ေရ..
အခုလို ေဖာ္ျပေပးတာ ဖတ္ရလို႕ အတုိင္းမသိ ေက်းဇူးတင္ ၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္။
ဖခင္တစ္ေယာက္ အျဖစ္နဲ႕ မိခင္ ဖခင္တုိ႕ရဲ႕ ေမတၱာတရားေတြကို အတုိင္းသား ေန႕စဥ္ ခံစားထိေတြ႕ ဦးခ်လ်က္ပါ ကိုေသာ္ ေရ...
ခင္မင္စြာျဖင့္
ကိုမ်ဳိး