ကုိယမကာလုလင္(ရွမ္းေလး)က ထူးထူးျခားျခား ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးကုိ တဂ္ပါတယ္။ တဂ္ရေလာက္ေအာင္ ခင္မင္မႈကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကေန ဒီအခ်ိန္ထိ အမွတ္ရစရာေတြေရး ေပးဖုိ႔ပါတဲ့။
ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ ကာလကလဲ ရွည္ၾကာလာတာနဲ႕ အမွ် သတိတရ အမွတ္ရစရာေတြက ဒုနဲ႕ ေဒးပါပဲေနာ္။ အဓိက အမွတ္ရစရာေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်ေရးပါအုံးမယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းဆုိေတာ့ စိတ္၀င္စားမွာ မဟုတ္သလို စိတ္၀င္စားစရာလဲ ေကာင္းမယ္မထင္ပါဘူး။
အိမ္ကို မီးရႈိ႕ျခင္း
ကၽြန္ေတာ္ သုံးတန္းႏွစ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ အထက္ကေကာင္ ေျခာက္တန္းႏွစ္ေပါ့။ အဲဒီတစ္ခုေသာ ညေန ေန၀င္ခ်ိန္ေလးမွာေပါ့၊ ေတာရြာဆုိေတာ့ ဖေယာင္းတုိင္၊ ဆီမီးခြက္နဲ႕ အလင္းယူၾကတာေပါ့၊ အထက္ကေကာင္က ေက်ာင္းမွာ ဆုေတြရေတာ့ စာက်က္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ၀ါသနာၾကီးတယ္။ စာက်က္မယ္ဆုိျပီးေတာ့ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္ထဲ၀င္လာလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ညေနက ကိုယ္တုိင္လုပ္ထားတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေလးကို မီးညွိရင္းနဲ႕ေပါ့။ သူက ဘက္ထရီအုိးကို ထြန္းဖုိ႔ ညွပ္ေနခုိက္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ကိုယ္တုိင္လုပ္ထားတဲ့ ဖေယာင္တုိင္ေလးနဲ႕ ၾကြား၀ါခ်င္စိတ္ေလးနဲ႕ စာပြဲေပၚမွာ လိပ္ျပီးသာ ၀ါ(ဗုိင္းငွင္ရန္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ၀ါလိပ္) အျပည့္ခင္းထားတာ ျမင္တယ္။
အဲဒီအခုိက္မွာ စိတ္ထဲ တမ်ဳိးအေတြးေရာက္သြားတယ္။ ၀ါလိပ္ေလးကို ဖေယာင္းမီးနဲ႕ တုိ႔လုိက္ရင္ ဘယ္လုိေနမယ္ မသိဘူး၊ ဆုိျပီး အေတြးနဲ႕ သြားတုိ႔လိုက္တာ၊ “၀ုက္” ခနဲ႔ပဲ စားပြဲေပၚက ၀ါခင္းက မီးျပင္ၾကီးျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တာ ဒါမီးေလာင္မႈပဲ။ အိမ္အျပင္ေျပးထြက္ျပီး၊ အေမကို အလန္းတၾကား ေၾကာက္စိတ္နဲ႕ ေျပးေျပာလိုက္မိတယ္၊ “ အေမ မီးေလာင္ေနျပီးဗ်”၊ ဒီစကားေလး ေအာ္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မၾကားမိေတာ့ပါဘူး။ အေမကလဲ အံဩတၾကီး “ေဟ” ဆုိျပီး အိမ္ထဲက ေရအုိးကို မျပီးေတာ့ မီးျပင္ကို လွမ္းေပါက္ထည့္လိုက္တယ္။ ခက္ေနတာက ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကို၊ သူက မီးကို တုတ္နဲ႕ သြားရုိက္လိုက္တာ၊ ၀ါဆုိတဲ့အမ်ဳိးက အျငိအစြန္း သိပ္သန္တာ။ သူ႕တုတ္နဲ႕ အတူ မီးေလာင္ေနတဲ့ ၀ါေတြက ပုိျပန္႔က်ဲျပီးေတာ့ ခုတင္ေပၚမွာ ခင္းထားတဲ့ ၀ါလိပ္ေတြေပၚထပ္ျပီး က်၊ အဲဒီကေန ဇာျခင္ေထာင္ကို ဆက္ေလာင္၊ ျပီးေတာ့ အိမ္ေခါင္မုိးကုိ ထပ္ေလာင္ပါေလေရာဗ်ာ။ အမွတ္တရ အိမ္ကို မီးရႈိ႕ျခင္း တစ္ခုေပါ့၊ အခုထိ မေမ့နုိင္ေသးပါဘူး။
ရြာကို မီးရႈိ႕ျခင္း
ဒါကလဲ ေႏြရာသီေလးမွာပါ၊ ဘယ္အသက္အရြယ္လဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ေအာင္နဲ႕ အတူေပါ့၊ ရြာျပင္မွာ ေျပာင္းရုိး ပုံၾကီး ဟီးေနတာပဲ။ ရြာနဲ႕ကပ္ရပ္ လယ္ကြင္းမွာ ပုံထားတာ။ ကၽြန္ေတာ္ မီးရႈိ႕ခ်င္တဲ့ စိတ္ေပါက္ေနတာ ၾကာျပီး၊ ေအာင္ေအာင္နဲ႕ ေဆြးေႏြးျပီး ညေနမီးသြားရႈိ႕ရေအာင္လုိ႔ ေျပာျပီး၊ အိမ္က အေဖ႔ မီးျခစ္ကို ခုိးလာလိုက္တာ၊ အေဖက အဲဒီမီးျခစ္ကို မသုံးတာ ၾကာျပီးဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခုိးသြားလဲ ေပ်ာက္သြားျပီးလုိ႔ ထင္မွာပဲ ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႕ ရြာအျပင္ ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္လာလိုက္တာ။
“ဟေကာင္ ေအာင္ေအာင္ ဒီေျပာင္းရုိးပုံၾကီး မီးေလာင္လုိ႔ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ၾကည့္လွမွာေနာ္”
“ေအး၊ ဟုတ္တယ္၊ ငါလဲ ၾကည့္ခ်င္တယ္ဟ၊ ဟုိတေလာက လယ္ထဲက ေျပာင္းရုိးငုတ္ေတြ မီးရႈိ႕ခုိင္းတုန္းက ေသးေသးေလးေတြ ပုံထားေတာ့ မီးပုံက ေသးေသးေလးေပၚေနတာ သိပ္အားမရဘူးကြ”
ေအာင္ေအာင္ဆုိတာက ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္လုပ္ အျမဲေထာက္ခံေနတက္တဲ့ ငယ္ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္သား ေျပာင္းရုိးပုံ ေျခရင္းမွာ မီးစရႈိ႕ၾကတာေပါ့၊ ကံေကာင္းတာလား၊ ကံဆုိးတာလားမသိဘူး၊ မီးျခစ္က ဓါတ္ဆီကုန္ေနတယ္၊ အထဲမွာပါတဲ့ ဓါတ္ဆီဂြမ္းက ေျခာက္ေသြ႔လို႔၊ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ရြာကို မီးတင္ရႈိ႕မယ္အစီအစဥ္ ပ်က္သြားခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။
ဆားမပါေသာဟင္း
၉-တန္းမွ ၁၀-တန္းထိကို ကၽြန္ေတာ္ ျမစ္သားျမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းဆက္တတ္ေျဖရတယ္ေလ။ ဘၾကီးဦးေလးေတာ္တဲ့ ပရဟိတေက်ာင္းထုိင္ ဆရာေတာ္ ဦးဉာဏဓဇ(ဦးဇင္းေအး)က ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေတာ္မယ္ထင္လို႔ ေခၚျပီး ေက်ာင္းထားေပးတာပါ။ စာကေတာ့ ေတာ္ပါဘူး။ ရြာကိုပဲ ခဏခဏျပန္ေနေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို မေက်နပ္ဘူးေလ။ မိဘမဲ့ကေလးေပါင္းက အေယာက္ (၁၀၀)ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္။ ၉-တန္းေက်ာင္းသားမ်ားကို ေခါင္းေဆာင္ခန္႔ျပီး ေန႔အလုိက္ ဟင္း၊ ထမင္းခ်က္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခ်က္ရတဲ့ ေန႔ေရာက္ပါေလဗ်ာ။
ေက်ာင္းက ေတာ္ေတာ္ေလး က်ယ္တယ္ေျပာရမယ္။ ငွက္ေပ်ာျခံလဲရွိတယ္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ပင္ေတြကလဲ အေလ့က်ေပါက္ေနတာလဲ အမ်ားၾကီးပါ။ အရင္ေန႔ေတြတုန္းက ဟင္းေပါင္း အက်န္နဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြကို ေကၽြးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေန႔မွာ ဟင္းေပါင္းလဲ မက်န္ဘူး။ ဘာဟင္းခ်က္ရမွန္းလဲ မသိဘူး။ ဘုန္းဘုန္းကိုလဲ သြားျပီး မေလ်ာက္ရဲဘူး။ အဲဒါနဲ႕ ေက်ာင္း၀န္းထဲက ေတြ႔ကရအပင္ေတြကို အသီးေတြကို ခူးစြပ္ျပီးေတာ့ ဟင္းေပါင္းလုပ္တာေပါ့၊ အငယ္ေက်ာင္းသားေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္ခ်က္တာကို ၾကည့္ျပီး သေဘာက်ေနၾကတာ၊ “ဒီေန႔ေတာ့ ဟင္းေကာင္းမယ္ထင္တယ္၊”၊ ကေလးေတြက သနားဖုိ႔ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ပအုိ႕၊ ပေလာင္၊ ကရင္၊ ကခ်င္၊ ရွမ္း၊ အရြယ္စုံ လူမ်ဳိးစုံတဲ့ မိဘမဲ့ေက်ာင္းေလးပါ။ သူတုိ႔မွာ သူတုိ႔အိမ္ျပန္ခ်င္ေပမယ့္ မျပန္ရဲၾကဘူး။ သူတုိ႔ရဲ႕ မိဘေတြလဲ လာမေတြ႔ျဖစ္ၾကဘူး။ သုံး ေလး ငါး ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ ျပန္ျဖစ္ၾကတာ။ ဒါလဲ အၾကီးတစ္ေယာက္ပါမွ ျပန္လႊတ္တာ ဘုန္းဘုန္းက။
သူတုိ႔ျပန္လာရင္ေတာ့ သူတုိ႔က သူေဌးပဲေလ။
သူတုိ႔ အိမ္ကေန ေပးလိုက္တာ သုံးေလးငါးႏွစ္စာ ပုိက္ဆံေပါ့၊ တစ္ေယာက္ကို ေလးငါးေသာင္းဆီေလာက္ပါလာၾကတယ္။ ဒါပေမယ့္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ပါပဲ၊ ကေလးေတြဆုိေတာ့ မုန္႔၀ယ္စားခ်င္ၾကေတာ့ ၀ယ္စားတယ္၊ ပြဲလမ္းသဘင္က်ေတာ့ ကစားစရာ ၀ယ္တာနဲ႕ ကုန္တာပဲ။ သူတုိ႔ မွီစားေနၾကတာ၊ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ ခ်က္တဲ့ ထမင္းနဲ႕ ဟင္းေပါ့၊ သူတုိ႔မွာ ငပိေက်ာ္ မရွိဘူး၊ ဆီမရွိဘူး၊ ဆားမရွိဘူး၊ အ၀တ္အစားဆုိလဲ လုံလုံေလာက္ေလာက္ မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ ရြာမျပန္လႊတ္တာ တစ္လနီးပါးေလာက္ရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဒီထမင္းဒီဟင္းပဲ စားရမွာေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဟင္းကို ေသခ်ာခ်က္ပါတယ္၊ တစ္ခါမွလဲ မခ်က္ဖူးပါဘူး။ ဟင္းခ်က္ျပီး ဟင္းကို ျမည္းၾကည့္တယ္။ ဘာလိုလဲ မသိဘူး၊ ေပါ့ေနတာပဲ၊
“ဆား”
လိုမွန္းသိမွ ဆားအေျပးအလႊားရွာရတယ္။ ခက္တာက ဆားက ဂုိေထာင္ထဲမွာ မရွိဘူး။ ဆီလဲ မပါပါဘူး။ ေရနဲ႕ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ပဲပါတယ္။ ဂုိေထာင္က ဆန္ေတြပဲရွိတယ္။ အဲလိုနဲ႕ ကေလးေတြ ညေနစာ ေကၽြးေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ စားၾကတယ္ဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ အရသာမရွိေပမယ့္ ဟင္းမ်ားလို႔တဲ့။
သတိ
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမယ့္ “သတိ”က အရပ္သား သတိမဟုတ္ပါဘူး။ စစ္သား သတိပါ။ “ သတိ၊ သက္သာ၊ ညာညွိ” ဆုိတာေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဗုိလ္ေလာင္း သုံးႏွစ္လုံးမွာ အဲဒီေလာက္ မတ္လြန္းတဲ့ သတိမရွိခဲ့ဘူးထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အငယ္ဆုံး ပထမႏွစ္ဆုိေတာ့ ေအာက္ေျခသိမ္း အကုန္လုပ္ရပါတယ္။ ထမင္းစားတဲ့အခါမွာလဲ စီနိယာေတြနဲ႕ အတူ၊ ထမင္းခူးတာ၊ ေရခပ္တာက အစေပါ့။
တစ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေဆာင္ေျပာင္းရပါတယ္။ အေဆာင္ေျပာင္းေတာ့ တပ္ခြဲဆုိင္ရာ ပစၥည္းေတြ သယ္ေရြ႕ရပါတယ္။ ညေန ေမွာင္တဲ့ အထိေတာင္ မျပီးနုိင္ပါဘူး။ ထမင္းလဲ မစားနုိင္ေသးပါဘူး။ ပစၥည္းေတြသည္ၾက၊ ေျပာင္းၾကတဲ့၊ တစ္ဖက္ကလဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာင္းသြားတဲ့အေဆာင္ကို တျခား တပ္ရင္း တပ္ခြဲက ဗုိလ္ေလာင္းေတြလဲ အေဆာင္ကို ေရာက္ေနၾကပါျပီး။ သူတုိ႔လဲ သူတုိ႔ ကိစၥနဲ႕ ရႈပ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
“ First year”
“ ရပ္စမ္း၊ မင္းတုိ႔က ဘာလဲကြ၊ ဒီအေဆာင္မွာ မေနရေတာ့ဘူးဆုိျပီးေတာ့ ျဖစ္ကလတ္တက္ဆန္လုပ္သြားတာလား၊ ဒီမွာ ပလတ္ခုံေတြ ဓါးနဲ႕ မႊန္းသြားတယ္”
“First year သတိကပ္ေနေအာင္ ဆြဲထား စမ္းေဟ့ေကာင္”
စကားနဲ႕ အတူ လက္သီးတစ္လုံးက ေက်ာျပင္ဆီသုိ႔ ေစာင့္၀င္လာသည္။ ထမင္းဆာေနတဲ့ စိတ္ေလးေတာင္ ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္းမသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာမွျပန္မေျပာနုိင္ပါဘူး။ ဒုတိယႏွစ္ဗုိလ္ေလာင္းမ်ားပဲျဖစ္ပါသည္။ သူတုိ႔က ဖတ္ထိပ္၀တ္စုံနဲ႕ဆုိေတာ့ ဒါက ဒုတိယႏွစ္ဗုိလ္ေလာင္းမ်ားပဲျဖစ္မယ္လို႔ စိတ္ထဲက ယူဆလိုက္ရသည္။
“ေရွ႕တည့္တည္ၾကည့္ First year၊ မ်က္လုံးကစားရင္ တစ္ခ်က္ပဲ၊ သတိကို ကပ္ေနေအာင္ ဆြဲထား၊ လက္ထုိးလို႔ပါရင္ တစ္လုံးပဲ”
လက္ထုိးတယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒူးဆစ္ႏွစ္ခု ပူးကပ္ေနရပါမယ္၊ အဲဒီၾကားထဲကို လက္ကုိ ေစာင့္ထုိးထည့္တာပါ၊ လက္ႏွစ္ဘက္ကလဲ ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ ကပ္ရပ္ေနရပါတယ္၊ လက္သီကိုလဲ က်စ္ေနေအာင္ ဆုပ္ထားရပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ လက္ကပ္ေနတဲ့ၾကားထဲကုိ လက္နဲ႕ ေစာင့္ထုိးၾကည့္တယ္။ ၂ၾကိမ္၊ သုံးၾကိမ္ မရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကပ္ေနေအာင္ ေနေနရပါတယ္။
သုိ႔ေသာ္လဲ အျပစ္ရွာရင္ေတာ့ ေတြ႔မွာပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေတြတစ္ေယာက္ ေျပာ၊ တစ္ေယာက္က ေဘးကေန လက္နဲ႕ လိုက္ထုိးေနတယ္။ စကားထဲ အာရုံေရာက္သြားတဲ့အခုိက္ လက္ထုိးထည့္တာ ၀င္သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ အရႈိက္တည့္တည့္ကို ေစာင့္၀င္လာတာက လက္သီးတစ္လုံး၊ ဆက္တုိက္ ၀င္လာပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္အထုိး ခံလုိက္ရတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အသံေတာင္ မထြက္နုိင္ေတာ့ဘူး။ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းကလဲ တအီအီေအာ္ေနရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ အမက္လြန္းေသာ သတိ၊ မွန္ကန္သပ္ရပ္လြန္းေသာ သတိအေနအထားေလးကို ယခုတုိင္ မေမ႔နုိင္ေသးပါဘူးဗ်ာ။
ဒီေလာက္ပါပဲဗ်ာ၊ သတိရစရာ အမွတ္ရစရာေတြက ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေထာင္ ထက္ မ်ားပါတယ္။ ကိုယမကာလုလင္ၾကီးခင္ဗ်ာ။ အကိုရဲ႕ တက္ဂ္မႈကို အခ်ိန္အေနာက္က်စြာမွ ေရးေပးရတဲ့ အတြက္ စိတ္မဆုိး၊ စိတ္မညစ္ပါနဲ႕လို႔ ေတာင္းပန္လုိက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္နုိင္ပါေစဗ်ာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ ကာလကလဲ ရွည္ၾကာလာတာနဲ႕ အမွ် သတိတရ အမွတ္ရစရာေတြက ဒုနဲ႕ ေဒးပါပဲေနာ္။ အဓိက အမွတ္ရစရာေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်ေရးပါအုံးမယ္။ ကိုယ့္အေၾကာင္းဆုိေတာ့ စိတ္၀င္စားမွာ မဟုတ္သလို စိတ္၀င္စားစရာလဲ ေကာင္းမယ္မထင္ပါဘူး။
အိမ္ကို မီးရႈိ႕ျခင္း
ကၽြန္ေတာ္ သုံးတန္းႏွစ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ အထက္ကေကာင္ ေျခာက္တန္းႏွစ္ေပါ့။ အဲဒီတစ္ခုေသာ ညေန ေန၀င္ခ်ိန္ေလးမွာေပါ့၊ ေတာရြာဆုိေတာ့ ဖေယာင္းတုိင္၊ ဆီမီးခြက္နဲ႕ အလင္းယူၾကတာေပါ့၊ အထက္ကေကာင္က ေက်ာင္းမွာ ဆုေတြရေတာ့ စာက်က္ရတာ ေတာ္ေတာ္ ၀ါသနာၾကီးတယ္။ စာက်က္မယ္ဆုိျပီးေတာ့ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္သား အိမ္ထဲ၀င္လာလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ညေနက ကိုယ္တုိင္လုပ္ထားတဲ့ ဖေယာင္းတုိင္ေလးကို မီးညွိရင္းနဲ႕ေပါ့။ သူက ဘက္ထရီအုိးကို ထြန္းဖုိ႔ ညွပ္ေနခုိက္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလဲ ကိုယ္တုိင္လုပ္ထားတဲ့ ဖေယာင္တုိင္ေလးနဲ႕ ၾကြား၀ါခ်င္စိတ္ေလးနဲ႕ စာပြဲေပၚမွာ လိပ္ျပီးသာ ၀ါ(ဗုိင္းငွင္ရန္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ၀ါလိပ္) အျပည့္ခင္းထားတာ ျမင္တယ္။
အဲဒီအခုိက္မွာ စိတ္ထဲ တမ်ဳိးအေတြးေရာက္သြားတယ္။ ၀ါလိပ္ေလးကို ဖေယာင္းမီးနဲ႕ တုိ႔လုိက္ရင္ ဘယ္လုိေနမယ္ မသိဘူး၊ ဆုိျပီး အေတြးနဲ႕ သြားတုိ႔လိုက္တာ၊ “၀ုက္” ခနဲ႔ပဲ စားပြဲေပၚက ၀ါခင္းက မီးျပင္ၾကီးျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိလိုက္တာ ဒါမီးေလာင္မႈပဲ။ အိမ္အျပင္ေျပးထြက္ျပီး၊ အေမကို အလန္းတၾကား ေၾကာက္စိတ္နဲ႕ ေျပးေျပာလိုက္မိတယ္၊ “ အေမ မီးေလာင္ေနျပီးဗ်”၊ ဒီစကားေလး ေအာ္ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မၾကားမိေတာ့ပါဘူး။ အေမကလဲ အံဩတၾကီး “ေဟ” ဆုိျပီး အိမ္ထဲက ေရအုိးကို မျပီးေတာ့ မီးျပင္ကို လွမ္းေပါက္ထည့္လိုက္တယ္။ ခက္ေနတာက ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကို၊ သူက မီးကို တုတ္နဲ႕ သြားရုိက္လိုက္တာ၊ ၀ါဆုိတဲ့အမ်ဳိးက အျငိအစြန္း သိပ္သန္တာ။ သူ႕တုတ္နဲ႕ အတူ မီးေလာင္ေနတဲ့ ၀ါေတြက ပုိျပန္႔က်ဲျပီးေတာ့ ခုတင္ေပၚမွာ ခင္းထားတဲ့ ၀ါလိပ္ေတြေပၚထပ္ျပီး က်၊ အဲဒီကေန ဇာျခင္ေထာင္ကို ဆက္ေလာင္၊ ျပီးေတာ့ အိမ္ေခါင္မုိးကုိ ထပ္ေလာင္ပါေလေရာဗ်ာ။ အမွတ္တရ အိမ္ကို မီးရႈိ႕ျခင္း တစ္ခုေပါ့၊ အခုထိ မေမ့နုိင္ေသးပါဘူး။
ရြာကို မီးရႈိ႕ျခင္း
ဒါကလဲ ေႏြရာသီေလးမွာပါ၊ ဘယ္အသက္အရြယ္လဲေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္း ေအာင္ေအာင္နဲ႕ အတူေပါ့၊ ရြာျပင္မွာ ေျပာင္းရုိး ပုံၾကီး ဟီးေနတာပဲ။ ရြာနဲ႕ကပ္ရပ္ လယ္ကြင္းမွာ ပုံထားတာ။ ကၽြန္ေတာ္ မီးရႈိ႕ခ်င္တဲ့ စိတ္ေပါက္ေနတာ ၾကာျပီး၊ ေအာင္ေအာင္နဲ႕ ေဆြးေႏြးျပီး ညေနမီးသြားရႈိ႕ရေအာင္လုိ႔ ေျပာျပီး၊ အိမ္က အေဖ႔ မီးျခစ္ကို ခုိးလာလိုက္တာ၊ အေဖက အဲဒီမီးျခစ္ကို မသုံးတာ ၾကာျပီးဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခုိးသြားလဲ ေပ်ာက္သြားျပီးလုိ႔ ထင္မွာပဲ ဆုိတဲ့အေတြးနဲ႕ ရြာအျပင္ ႏွစ္ေယာက္သား ထြက္လာလိုက္တာ။
“ဟေကာင္ ေအာင္ေအာင္ ဒီေျပာင္းရုိးပုံၾကီး မီးေလာင္လုိ႔ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ၾကည့္လွမွာေနာ္”
“ေအး၊ ဟုတ္တယ္၊ ငါလဲ ၾကည့္ခ်င္တယ္ဟ၊ ဟုိတေလာက လယ္ထဲက ေျပာင္းရုိးငုတ္ေတြ မီးရႈိ႕ခုိင္းတုန္းက ေသးေသးေလးေတြ ပုံထားေတာ့ မီးပုံက ေသးေသးေလးေပၚေနတာ သိပ္အားမရဘူးကြ”
ေအာင္ေအာင္ဆုိတာက ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္လုပ္ အျမဲေထာက္ခံေနတက္တဲ့ ငယ္ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္သား ေျပာင္းရုိးပုံ ေျခရင္းမွာ မီးစရႈိ႕ၾကတာေပါ့၊ ကံေကာင္းတာလား၊ ကံဆုိးတာလားမသိဘူး၊ မီးျခစ္က ဓါတ္ဆီကုန္ေနတယ္၊ အထဲမွာပါတဲ့ ဓါတ္ဆီဂြမ္းက ေျခာက္ေသြ႔လို႔၊ ဒီလိုနဲ႕ပဲ ရြာကို မီးတင္ရႈိ႕မယ္အစီအစဥ္ ပ်က္သြားခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။
ဆားမပါေသာဟင္း
၉-တန္းမွ ၁၀-တန္းထိကို ကၽြန္ေတာ္ ျမစ္သားျမိဳ႕မွာ ေက်ာင္းဆက္တတ္ေျဖရတယ္ေလ။ ဘၾကီးဦးေလးေတာ္တဲ့ ပရဟိတေက်ာင္းထုိင္ ဆရာေတာ္ ဦးဉာဏဓဇ(ဦးဇင္းေအး)က ကၽြန္ေတာ့္ကို စာေတာ္မယ္ထင္လို႔ ေခၚျပီး ေက်ာင္းထားေပးတာပါ။ စာကေတာ့ ေတာ္ပါဘူး။ ရြာကိုပဲ ခဏခဏျပန္ေနေတာ့ ဘုန္းဘုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို မေက်နပ္ဘူးေလ။ မိဘမဲ့ကေလးေပါင္းက အေယာက္ (၁၀၀)ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္။ ၉-တန္းေက်ာင္းသားမ်ားကို ေခါင္းေဆာင္ခန္႔ျပီး ေန႔အလုိက္ ဟင္း၊ ထမင္းခ်က္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ခ်က္ရတဲ့ ေန႔ေရာက္ပါေလဗ်ာ။
ေက်ာင္းက ေတာ္ေတာ္ေလး က်ယ္တယ္ေျပာရမယ္။ ငွက္ေပ်ာျခံလဲရွိတယ္။ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ပင္ေတြကလဲ အေလ့က်ေပါက္ေနတာလဲ အမ်ားၾကီးပါ။ အရင္ေန႔ေတြတုန္းက ဟင္းေပါင္း အက်န္နဲ႕ ေက်ာင္းသားေတြကို ေကၽြးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေန႔မွာ ဟင္းေပါင္းလဲ မက်န္ဘူး။ ဘာဟင္းခ်က္ရမွန္းလဲ မသိဘူး။ ဘုန္းဘုန္းကိုလဲ သြားျပီး မေလ်ာက္ရဲဘူး။ အဲဒါနဲ႕ ေက်ာင္း၀န္းထဲက ေတြ႔ကရအပင္ေတြကို အသီးေတြကို ခူးစြပ္ျပီးေတာ့ ဟင္းေပါင္းလုပ္တာေပါ့၊ အငယ္ေက်ာင္းသားေလးေတြက ကၽြန္ေတာ္ခ်က္တာကို ၾကည့္ျပီး သေဘာက်ေနၾကတာ၊ “ဒီေန႔ေတာ့ ဟင္းေကာင္းမယ္ထင္တယ္၊”၊ ကေလးေတြက သနားဖုိ႔ အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ပအုိ႕၊ ပေလာင္၊ ကရင္၊ ကခ်င္၊ ရွမ္း၊ အရြယ္စုံ လူမ်ဳိးစုံတဲ့ မိဘမဲ့ေက်ာင္းေလးပါ။ သူတုိ႔မွာ သူတုိ႔အိမ္ျပန္ခ်င္ေပမယ့္ မျပန္ရဲၾကဘူး။ သူတုိ႔ရဲ႕ မိဘေတြလဲ လာမေတြ႔ျဖစ္ၾကဘူး။ သုံး ေလး ငါး ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ ျပန္ျဖစ္ၾကတာ။ ဒါလဲ အၾကီးတစ္ေယာက္ပါမွ ျပန္လႊတ္တာ ဘုန္းဘုန္းက။
သူတုိ႔ျပန္လာရင္ေတာ့ သူတုိ႔က သူေဌးပဲေလ။
သူတုိ႔ အိမ္ကေန ေပးလိုက္တာ သုံးေလးငါးႏွစ္စာ ပုိက္ဆံေပါ့၊ တစ္ေယာက္ကို ေလးငါးေသာင္းဆီေလာက္ပါလာၾကတယ္။ ဒါပေမယ့္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ပါပဲ၊ ကေလးေတြဆုိေတာ့ မုန္႔၀ယ္စားခ်င္ၾကေတာ့ ၀ယ္စားတယ္၊ ပြဲလမ္းသဘင္က်ေတာ့ ကစားစရာ ၀ယ္တာနဲ႕ ကုန္တာပဲ။ သူတုိ႔ မွီစားေနၾကတာ၊ ကၽြန္ေတာ့္တုိ႔ ခ်က္တဲ့ ထမင္းနဲ႕ ဟင္းေပါ့၊ သူတုိ႔မွာ ငပိေက်ာ္ မရွိဘူး၊ ဆီမရွိဘူး၊ ဆားမရွိဘူး၊ အ၀တ္အစားဆုိလဲ လုံလုံေလာက္ေလာက္ မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ ရြာမျပန္လႊတ္တာ တစ္လနီးပါးေလာက္ရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဒီထမင္းဒီဟင္းပဲ စားရမွာေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဟင္းကို ေသခ်ာခ်က္ပါတယ္၊ တစ္ခါမွလဲ မခ်က္ဖူးပါဘူး။ ဟင္းခ်က္ျပီး ဟင္းကို ျမည္းၾကည့္တယ္။ ဘာလိုလဲ မသိဘူး၊ ေပါ့ေနတာပဲ၊
“ဆား”
လိုမွန္းသိမွ ဆားအေျပးအလႊားရွာရတယ္။ ခက္တာက ဆားက ဂုိေထာင္ထဲမွာ မရွိဘူး။ ဆီလဲ မပါပါဘူး။ ေရနဲ႕ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ပဲပါတယ္။ ဂုိေထာင္က ဆန္ေတြပဲရွိတယ္။ အဲလိုနဲ႕ ကေလးေတြ ညေနစာ ေကၽြးေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႕ စားၾကတယ္ဗ်ာ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ အရသာမရွိေပမယ့္ ဟင္းမ်ားလို႔တဲ့။
သတိ
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမယ့္ “သတိ”က အရပ္သား သတိမဟုတ္ပါဘူး။ စစ္သား သတိပါ။ “ သတိ၊ သက္သာ၊ ညာညွိ” ဆုိတာေတြေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဗုိလ္ေလာင္း သုံးႏွစ္လုံးမွာ အဲဒီေလာက္ မတ္လြန္းတဲ့ သတိမရွိခဲ့ဘူးထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အငယ္ဆုံး ပထမႏွစ္ဆုိေတာ့ ေအာက္ေျခသိမ္း အကုန္လုပ္ရပါတယ္။ ထမင္းစားတဲ့အခါမွာလဲ စီနိယာေတြနဲ႕ အတူ၊ ထမင္းခူးတာ၊ ေရခပ္တာက အစေပါ့။
တစ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေဆာင္ေျပာင္းရပါတယ္။ အေဆာင္ေျပာင္းေတာ့ တပ္ခြဲဆုိင္ရာ ပစၥည္းေတြ သယ္ေရြ႕ရပါတယ္။ ညေန ေမွာင္တဲ့ အထိေတာင္ မျပီးနုိင္ပါဘူး။ ထမင္းလဲ မစားနုိင္ေသးပါဘူး။ ပစၥည္းေတြသည္ၾက၊ ေျပာင္းၾကတဲ့၊ တစ္ဖက္ကလဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေျပာင္းသြားတဲ့အေဆာင္ကို တျခား တပ္ရင္း တပ္ခြဲက ဗုိလ္ေလာင္းေတြလဲ အေဆာင္ကို ေရာက္ေနၾကပါျပီး။ သူတုိ႔လဲ သူတုိ႔ ကိစၥနဲ႕ ရႈပ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
“ First year”
“ ရပ္စမ္း၊ မင္းတုိ႔က ဘာလဲကြ၊ ဒီအေဆာင္မွာ မေနရေတာ့ဘူးဆုိျပီးေတာ့ ျဖစ္ကလတ္တက္ဆန္လုပ္သြားတာလား၊ ဒီမွာ ပလတ္ခုံေတြ ဓါးနဲ႕ မႊန္းသြားတယ္”
“First year သတိကပ္ေနေအာင္ ဆြဲထား စမ္းေဟ့ေကာင္”
စကားနဲ႕ အတူ လက္သီးတစ္လုံးက ေက်ာျပင္ဆီသုိ႔ ေစာင့္၀င္လာသည္။ ထမင္းဆာေနတဲ့ စိတ္ေလးေတာင္ ဘယ္ေပ်ာက္သြားမွန္းမသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘာမွျပန္မေျပာနုိင္ပါဘူး။ ဒုတိယႏွစ္ဗုိလ္ေလာင္းမ်ားပဲျဖစ္ပါသည္။ သူတုိ႔က ဖတ္ထိပ္၀တ္စုံနဲ႕ဆုိေတာ့ ဒါက ဒုတိယႏွစ္ဗုိလ္ေလာင္းမ်ားပဲျဖစ္မယ္လို႔ စိတ္ထဲက ယူဆလိုက္ရသည္။
“ေရွ႕တည့္တည္ၾကည့္ First year၊ မ်က္လုံးကစားရင္ တစ္ခ်က္ပဲ၊ သတိကို ကပ္ေနေအာင္ ဆြဲထား၊ လက္ထုိးလို႔ပါရင္ တစ္လုံးပဲ”
လက္ထုိးတယ္ဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဒူးဆစ္ႏွစ္ခု ပူးကပ္ေနရပါမယ္၊ အဲဒီၾကားထဲကို လက္ကုိ ေစာင့္ထုိးထည့္တာပါ၊ လက္ႏွစ္ဘက္ကလဲ ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ ကပ္ရပ္ေနရပါတယ္၊ လက္သီကိုလဲ က်စ္ေနေအာင္ ဆုပ္ထားရပါတယ္။ ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ လက္ကပ္ေနတဲ့ၾကားထဲကုိ လက္နဲ႕ ေစာင့္ထုိးၾကည့္တယ္။ ၂ၾကိမ္၊ သုံးၾကိမ္ မရပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကပ္ေနေအာင္ ေနေနရပါတယ္။
သုိ႔ေသာ္လဲ အျပစ္ရွာရင္ေတာ့ ေတြ႔မွာပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားေတြတစ္ေယာက္ ေျပာ၊ တစ္ေယာက္က ေဘးကေန လက္နဲ႕ လိုက္ထုိးေနတယ္။ စကားထဲ အာရုံေရာက္သြားတဲ့အခုိက္ လက္ထုိးထည့္တာ ၀င္သြားပါတယ္။ အဲဒီမွာ အရႈိက္တည့္တည့္ကို ေစာင့္၀င္လာတာက လက္သီးတစ္လုံး၊ ဆက္တုိက္ ၀င္လာပါေတာ့တယ္။ ဘယ္ႏွစ္ခ်က္အထုိး ခံလုိက္ရတယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ အသံေတာင္ မထြက္နုိင္ေတာ့ဘူး။ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းကလဲ တအီအီေအာ္ေနရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ အမက္လြန္းေသာ သတိ၊ မွန္ကန္သပ္ရပ္လြန္းေသာ သတိအေနအထားေလးကို ယခုတုိင္ မေမ႔နုိင္ေသးပါဘူးဗ်ာ။
ဒီေလာက္ပါပဲဗ်ာ၊ သတိရစရာ အမွတ္ရစရာေတြက ေျပာမဆုံးေပါင္ ေတာသုံးေထာင္ ထက္ မ်ားပါတယ္။ ကိုယမကာလုလင္ၾကီးခင္ဗ်ာ။ အကိုရဲ႕ တက္ဂ္မႈကို အခ်ိန္အေနာက္က်စြာမွ ေရးေပးရတဲ့ အတြက္ စိတ္မဆုိး၊ စိတ္မညစ္ပါနဲ႕လို႔ ေတာင္းပန္လုိက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္နုိင္ပါေစဗ်ာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ငယ္ဘဝ ေလးမ်ားဖတ္ရၿပီး ၿပန္လခည္ လန္းဆန္း လာမိ
ပါတယ္။ စာေရးတာ ကေတာ ့ ဝါသနာၾကီးပံုရပါတယ္။
ဒါေၾကာင္ ့လဲ ဘေလာ ့ကာၾကီးအၿဖစ္ရပ္တည္ေနတာကိုး။
တပ္တြင္း ဗိုလ္ေလာင္းၿခင္း ပံုစံ ေပးတာကေတာ ့
တၿခမ္းေစာင္း ေနလြန္းတယ္လို ့ထင္ပါတယ္။
အရပ္သား တစ္ေယာက္အၿမင္ ကိုေၿပာတာပါေနာ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ ကိုေသာ္ဇင္ေရ
ခုလို ေရးေပးတာေတြကိုလည္း အမွတ္ရေနပါ့မယ္
အိမ္မီးရိႈ ့တာဆုိလို ့ အျဖစ္ျခင္းတူတာေလးေျပာျပလုိက္အုနး္မယ္
အေနာ့တို ့က ငရဲမီးကစားတာေလ ဖေယာင္းတုိင္မီးကို လီပို ခြက္ေလးနဲ ့ကင္ျပီး လီပို အဖံုးေပၚမွာ ဆီထည့္တာ
အဖံုးကမီးအရိွန္ေၾကာင့္ ပူျပီးဆီပါ ပူလာျပီဆို ေရေလးနဲ ့ဆြတ္ျပီးျဖန္းေတာ့ မီးက ရွဲ ကနဲ ့ေတာက္လာတာေလ
လူၾကီးမသိေအာင္ အိမ္သာဖက္ သြားေဆာ့တာ အိမ္သာေဘးမွာ ေဆာ့ေနတာ ညီအစ္ကိုအားလံုးက
ငယ္တုန္းကအိမ္သာက သက္ကယ္မိုးဗ်
ဒါနဲ့ငရဲမီးအစြမ္းက တစ္ခ်ီေတာ့ ေတာ္ေတာ္ျမင့္သြားတယ္ အမိုးပါေျပာင္သြားတယ္
ဒါနဲ ့ပဲ အိမ္သာ လည္း ပတ္ကားဘဝေျပာင္းသြား၇တယ္
ျပီးေတာ ့စပါးခင္းထဲမွာလည္း မီးေဆာ့တာေလ
ရိတ္ျပီးစ စပါးခင္းပံုမွာ ေျပာရရင္ စပါးရိုက္ျပီး ေကာက္ရိုးပံုထားတာေလ အဲ့မွာ ညီအစ္ကိုေတြ မီးေဆာ့ေနတာ
ေကာက္ရိုးေလးမီးရိႈ ့လိုက္ ျပီးေတာ့ ေသးနဲ ့ပန္းျပီးျငိမ္းလိုက္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကရိႈ ့လိုက္ ရႈးရွူးနဲ ့ေပါက္လိုက္ ျငိမ္းလိုက္နဲ ့ေဆာ့ေနတာ
ၾကာေတာ့လည္း မပန္းႏိုင္ေတာ့ ထေလာင္တာေပါ့ ဗ်ာ
ေတာ္ေသးတာေပါ့ စပါးပံုမပါသြားတာ ေကာက္ရိုးပံုပဲ ေလာင္သြားတာ အဲ့လို အမွတ္ရစရာေတြ ပဲဗ်
ငယ္တုန္းက အပူအပင္မရိွေတာ္ေတာ္ေပွ်ာ္ခဲ့တာ
ကိုေသာ္ဇင္ဘဝကို ဖတ္ျပီး ရီေမာရတယ္ဗ်
ကံဆံုရင္ အျပင္မွာဆံုခ်င္ေသးတယ္ဗ်ာ ကိုေသာ္ဇင္ေရ ေတာ္ေသးတယ္ မီးျခစ္ေလးက ဆီကုန္ေနလို ့မဟုတ္ရင္ ကိုေသာ္ဇင္ရြာေလး တုိက္တာနဲ ့ျဖစ္ေနေလာက္ျပီဗ် ေက်နပ္ပါတယ္ဗ်ာ
ကိုေသာ္ဇင္ေရ
အိမ္လည္း မီးနဲ႔ ရႈိ႕ၿပီးၿပီး
ရြာလည္း မီးနဲ႔ ရႈိံဘို႕ႀကံၿပီးၿပီ ဆိုေတာ႔
ေတာ္ေတာ္ ေတာ္တာဘဲေနာ္
ျမန္မာျပည္ႀကီးဘဲရႈိ႕ ဘုိ႔က်န္ေတာ႔တယ္ထင္တယ္
ေနျပည္ေတာ္ကိုေတာ့ မီးသြားမရိႈ႕နဲ႔ေနာ္ :)
ကေလးဘဝဆိုတာ မီးကို သိပ္ကစားခ်င္တာပဲ
အိမ္မွာ အေမက ေသေသခ်ာခ်ာ ခ်က္ေကြ်း လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ကိုယ့္အိမ္က ဆန္ေတြ ဆီေတြ ခြဲတမ္းနဲ႔ ယူလာျပီး ခ်က္စားတာ ပို ေကာင္းသလိုလို ထင္မိတာပဲ။
ထင္းေတြ ရွာၾက မီးေတြဖိုၾကနဲ႔ မီးမ်ားေလာင္ ရင္ မေတြးဝံ့စရာပါပဲ
ေတာ္ေသးတာေပါ့ ကိုေသာ္ဇင္ နဲ႕ အိမ္နီးနားခ်င္း မဟုတ္လို႕
ႏို႕မို႕ဆိုရင္ ခေရညိဳတို႕ အိမ္ေလးလဲ..................