တစ္ခါက ရြာတစ္ရြာတြင္ စကားအလြန္ ေပါေသာ ေဒၚမယ္မဆုိသူ မိန္းမၾကီး တစ္ေယာက္ရွိေလတဲ့။ ေဒၚမယ္မကို စကားေျပာလြန္းေသာေၾကာင့္ သူ႔ေယာက္်ား ဦးစံေဗ်ာကပင္ ဒဏ္မခံနုိင္ ေဒၚမယ္မ စကားေျပာကို လန္႔ေနရသည္။
ကိုစံေဗ်ာ
ဘာလဲ
ေတာ္ သိျပီးျပီးလား
မင္းကဘာေျပာလို႔ ငါက ဘာသိရမွာလဲဟု ေမးလွ်င္ ေဒၚမယ္မ စကားေျပာေတာ့မယ္ ၊ ဤသည္မွာ စကားေျပာရန္ အတြက္ နိဒါန္း ပ်ဳိးျခင္းပင္ ၊ဦးစံေဗ်ာ သည္ ထုိဒဏ္ကို မခံလို၍ -
“ ေအး သိျပီးျပီး ”
ကိုစံေဗ်ာ အေျဖေၾကာင့္ ေဒၚမယ္မ မ်က္ေစာင့္ ထုိးသည္။
“ က်ဳပ္ျဖင့္ မေျပာရေသးဘဲ ေတာ္က ဘယ္လိုလုပ္သိလို္က္တာတုန္း ”
“မင္းစကားေျပာရင္ ေလေၾကာရွည္လြန္းလို႔ ေတာ္ေတာ္နဲ မျပီးေတာ့ဘူး၊ ဟုိေန႔က ရြာေတာင္ပိုင္းက ကိုသာေအး အေၾကာင္းေျပာမွာကို ျမတ္စြာဘုရား ဆဒၵန္ဆင္မင္းဘ၀ကို ေရာက္သြားတယ္။”
“ ေျပာရမွာေပါ့ေတာ၊ ကိုသာေအး သမီး လင္ေနာက္လိုက္တုန္းက ရြာဦးဘုရားပြဲမွာ ကိုသာေအး သမီး၊ လင္ေနာက္လိုက္တုန္းက ရြာဦးဘုရားပြဲမွာ ျမဳိ႕က်က္သေရ၀င္းေဆာင္ ဇတ္က ဆဒၵန္ဆင္မင္း ကေနတ့ဲ ည၊ အဲဒီဇတ္ထဲမွာပါတဲ့ ဆရာကို တတ္လူ က က်ဳပ္ကို ဖ်ာလက္မွတ္ေပးတာေလ။ ေတာ္က မုန္႔ဖုိး တစ္ဆယ္ပဲ ေပးတာ၊ အဲဒီတစ္ဆယ္ကလဲ ၾကက္ဖၾကီး ေရႊနီေရာင္းလိုက္တာေလ၊ ေရာင္းတုန္းကလဲ ၾကက္ဖၾကီး ေရႊနီနဲ႕ အတူေမြးထားတဲ့ ေၾကာင္ေလး ၀ါ၀ါက ဖ်ားေနတယ္ေလ၊ အဲဒါနဲ ရြာေျမာက္ပိုင္းက
ဆရာၾကီး ဦးလူထူးကို သြားျပီး ပင့္ရေသးတယ္ေလ ၊ အဲဒီတုန္းက သူကမအားလုို႔ ေတာ္ပဲ က်ဳပ္ကို ေျပာေသးတယ္ ေဆးမွီးတုိ႔ ေတြအတြက္ .....”
ေဒါမယ္မ စကားေျပာလက္စနဲ ရပ္သြားသည္။ သူ႔အိမ္ထဲသုိ႔ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ၀င္လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဦးစံေဗ်ာ ကံေကာင္းျပီး ထုိဧည့္သည္က ကံဆုိးေတာ့မည္မွန္း ဦးစံေဗ်ာသိလိုက္သည္။
“ ဟယ္ မဖြားစိန္ ပါလား၊ လာလာ ထုိင္အုံး၊ မေတြ႔ရတာကို တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာ့မယ္၊ က်ဳပ္က ရုတ္တရက္ ဆုိ မမွတ္မိဘူးေတာ့၊ ေတာ္က ျမဳိ႕ၾကီးသူကို ျဖစ္ေနလို္က္တာေတာ္၊ ဒါနဲ႕ မေရႊထူးနဲ႔ ေတြ႔ေသးလား က်ဳပ္နဲ႕ ေတြ႔တယ္၊ မေရႊထူး ဆုိတာေလ ”
ေဒၚ မယ္မသည္ စကားကို အမွ်င္မျပတ္ ေျပာေနေသာေၾကာင့္ ၀င္၍ နႈတ္ဆက္လိုက္ေသာ မဖြားစိန္မွာ အထရခက္ေနေတာ့သည္။ ေဒၚမယ္မကလည္း စကား ေျပာမရပ္၊ သုိ႔ ျဖင့္ အေတာ္ကို ၾကာသြားေသာ အခါ မဖြားစိန္ မေနသာေတာ့ဘဲ။
“ စကားကေတာ့ ေျပာလို႔ ေကာင္းပါရဲ႕၊ ဟင္း ဟင္း .. ကၽြန္မ သြားလိုက္ပါဦးမယ္ ၊ ဟုိဘက္အိမ္ေတြ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ခ်င္ေသးလို႔ ”
“ ေၾသာ္ မၾကည္မ တုိ႔ဘက္လား၊ သူလဲေလ ဟုိေန႔ က ေျပာေနေသးတယ္............”
ေဒၚဖြားစိန္က အထင္းထရပ္လိုက္သည္ ။ ထုိအခါမွ ေဒၚမယ္မက
“ ဟုတ္ပါ့ေတာ္ က်ဳပ္ကလဲ စကားေကာင္းေနတာနဲ႕ အၾကာၾကီး ေျပာမိသြားတယ္၊ နာရီက မရွိေတာ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ေတာင္ မသိေတာ့ဘူး ”
လို႔ ေျပာသတဲ့ ၊ အဲဒီေတာ့ ရြာထဲကျပန္ေရာက္လာတဲ့ ဦးစံေဗ်ာသည္ သူ႔ဇနီးကို အျမင္ကပ္ကပ္ႏွႈင့္
“ မင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာတယ္ဆုိတာ နာရီမရွိေပမယ့္ ျပကၡဒိန္ ရွိပါ္တယ္ကြာ ၊ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေရာ ေပါ့ ”
လို႔ေျပာလိုက္သတဲ့။
ကိုစံေဗ်ာ
ဘာလဲ
ေတာ္ သိျပီးျပီးလား
မင္းကဘာေျပာလို႔ ငါက ဘာသိရမွာလဲဟု ေမးလွ်င္ ေဒၚမယ္မ စကားေျပာေတာ့မယ္ ၊ ဤသည္မွာ စကားေျပာရန္ အတြက္ နိဒါန္း ပ်ဳိးျခင္းပင္ ၊ဦးစံေဗ်ာ သည္ ထုိဒဏ္ကို မခံလို၍ -
“ ေအး သိျပီးျပီး ”
ကိုစံေဗ်ာ အေျဖေၾကာင့္ ေဒၚမယ္မ မ်က္ေစာင့္ ထုိးသည္။
“ က်ဳပ္ျဖင့္ မေျပာရေသးဘဲ ေတာ္က ဘယ္လိုလုပ္သိလို္က္တာတုန္း ”
“မင္းစကားေျပာရင္ ေလေၾကာရွည္လြန္းလို႔ ေတာ္ေတာ္နဲ မျပီးေတာ့ဘူး၊ ဟုိေန႔က ရြာေတာင္ပိုင္းက ကိုသာေအး အေၾကာင္းေျပာမွာကို ျမတ္စြာဘုရား ဆဒၵန္ဆင္မင္းဘ၀ကို ေရာက္သြားတယ္။”
“ ေျပာရမွာေပါ့ေတာ၊ ကိုသာေအး သမီး လင္ေနာက္လိုက္တုန္းက ရြာဦးဘုရားပြဲမွာ ကိုသာေအး သမီး၊ လင္ေနာက္လိုက္တုန္းက ရြာဦးဘုရားပြဲမွာ ျမဳိ႕က်က္သေရ၀င္းေဆာင္ ဇတ္က ဆဒၵန္ဆင္မင္း ကေနတ့ဲ ည၊ အဲဒီဇတ္ထဲမွာပါတဲ့ ဆရာကို တတ္လူ က က်ဳပ္ကို ဖ်ာလက္မွတ္ေပးတာေလ။ ေတာ္က မုန္႔ဖုိး တစ္ဆယ္ပဲ ေပးတာ၊ အဲဒီတစ္ဆယ္ကလဲ ၾကက္ဖၾကီး ေရႊနီေရာင္းလိုက္တာေလ၊ ေရာင္းတုန္းကလဲ ၾကက္ဖၾကီး ေရႊနီနဲ႕ အတူေမြးထားတဲ့ ေၾကာင္ေလး ၀ါ၀ါက ဖ်ားေနတယ္ေလ၊ အဲဒါနဲ ရြာေျမာက္ပိုင္းက
ဆရာၾကီး ဦးလူထူးကို သြားျပီး ပင့္ရေသးတယ္ေလ ၊ အဲဒီတုန္းက သူကမအားလုို႔ ေတာ္ပဲ က်ဳပ္ကို ေျပာေသးတယ္ ေဆးမွီးတုိ႔ ေတြအတြက္ .....”
ေဒါမယ္မ စကားေျပာလက္စနဲ ရပ္သြားသည္။ သူ႔အိမ္ထဲသုိ႔ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္ ၀င္လာေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ဦးစံေဗ်ာ ကံေကာင္းျပီး ထုိဧည့္သည္က ကံဆုိးေတာ့မည္မွန္း ဦးစံေဗ်ာသိလိုက္သည္။
“ ဟယ္ မဖြားစိန္ ပါလား၊ လာလာ ထုိင္အုံး၊ မေတြ႔ရတာကို တစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိေရာ့မယ္၊ က်ဳပ္က ရုတ္တရက္ ဆုိ မမွတ္မိဘူးေတာ့၊ ေတာ္က ျမဳိ႕ၾကီးသူကို ျဖစ္ေနလို္က္တာေတာ္၊ ဒါနဲ႕ မေရႊထူးနဲ႔ ေတြ႔ေသးလား က်ဳပ္နဲ႕ ေတြ႔တယ္၊ မေရႊထူး ဆုိတာေလ ”
ေဒၚ မယ္မသည္ စကားကို အမွ်င္မျပတ္ ေျပာေနေသာေၾကာင့္ ၀င္၍ နႈတ္ဆက္လိုက္ေသာ မဖြားစိန္မွာ အထရခက္ေနေတာ့သည္။ ေဒၚမယ္မကလည္း စကား ေျပာမရပ္၊ သုိ႔ ျဖင့္ အေတာ္ကို ၾကာသြားေသာ အခါ မဖြားစိန္ မေနသာေတာ့ဘဲ။
“ စကားကေတာ့ ေျပာလို႔ ေကာင္းပါရဲ႕၊ ဟင္း ဟင္း .. ကၽြန္မ သြားလိုက္ပါဦးမယ္ ၊ ဟုိဘက္အိမ္ေတြ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ခ်င္ေသးလို႔ ”
“ ေၾသာ္ မၾကည္မ တုိ႔ဘက္လား၊ သူလဲေလ ဟုိေန႔ က ေျပာေနေသးတယ္............”
ေဒၚဖြားစိန္က အထင္းထရပ္လိုက္သည္ ။ ထုိအခါမွ ေဒၚမယ္မက
“ ဟုတ္ပါ့ေတာ္ က်ဳပ္ကလဲ စကားေကာင္းေနတာနဲ႕ အၾကာၾကီး ေျပာမိသြားတယ္၊ နာရီက မရွိေတာ့ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ေတာင္ မသိေတာ့ဘူး ”
လို႔ ေျပာသတဲ့ ၊ အဲဒီေတာ့ ရြာထဲကျပန္ေရာက္လာတဲ့ ဦးစံေဗ်ာသည္ သူ႔ဇနီးကို အျမင္ကပ္ကပ္ႏွႈင့္
“ မင္း ဘယ္ေလာက္ၾကာတယ္ဆုိတာ နာရီမရွိေပမယ့္ ျပကၡဒိန္ ရွိပါ္တယ္ကြာ ၊ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေရာ ေပါ့ ”
လို႔ေျပာလိုက္သတဲ့။
အင္းး
တခါတခါက် ေရွ႔မၾကည့္ ေနာက္မၾကည့္
ကိုယ္ေျပာခ်င္ရာ ေျပာေနတတ္တဲ့ သူေတြလဲ ွိတတ္တာ သဘာ၀ပဲေလ ေနာ။
တခ်ိဳ႔ စကားေျပာေဖာ္္ မရွိရွာတဲ့ အဖိုး၊ အဖြားေတြက် သိပ္ သနားဖို႔ေကာင္းတာ။ သူတို႔ကို သည့္ခံ နားေထာင္ေပးမဲ့သူေတြ လိုအပ္ေနတတ္တာေလ။
စာေတြ ဆက္အားေပးေနပါမယ္
ကိုျမင္က်ိဳးအင္းဆီကတဆင့္ ေရာက္လာတာပါ